Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

share online:

Afgelopen maandag waren we naar Sprookjeswonderland. Een leuk uitstapje die ik mama’s met kids van 2 jaar zeker aanraadt! Er zijn weinig pret/thema-parken in NL (die ik ontdekt heb, tips zijn welkom) waar ook de kleintjes van de attracties kunnen genieten. Kleine Yanira keek haar ogen uit en samen met haar grote zus heeft ze ontzettend genoten van het bootje varen, paardje rijden en nog veel meer. Ze kon bijna overal in. Het was een fijne dag en we zullen Sprookjeswonderland zeker nog een keer bezoeken.
IMG_2178 IMG_2179
 
Na een gezellige dag, keerde we weer met de trein terug naar huis. Meestal – vooral wanneer de reis langer dan een uur duurt – doen we spelletjes onderweg. De koters bezighouden is een must, anders wordt het een pijnlijk lange rit voor mama. Haley koos voor ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Na een aantal keer heen en weer was ze het zat en stelde ze voor om eens een ander spelletje te doen. ‘Oke mama’, riep ze blij. ‘U bent Haley-Joy en dan ben ik mama, oke?’. ‘Is goed’, antwoordde ik enthousiast. Little did I know dat dit rollenspel nogal confronterend zou worden. Let the game begin. 
Rollenspel
‘Haley…zit stil’ zei ze met een luide stem terwijl ze me streng aankeek. Ze deed haar handen in haar zij en bleef me streng aan kijken. Ze moest om zichzelf lachen. ‘Je moet luisteren Haley, anders mag je niet meer mee’ vervolgde ze. U moet luisteren, ik bedoel, je moet luisteren. Ik ben mama en jij bent Haley, dus jij moet luisteren. Het was hilarisch om te zien hoe ze moeite had met switchen tussen jij en u, maar ze nam haar rol heel erg serieus. Ze ging staan en zwaaide met haar kleine vingertje. Ik wilde haar corrigeren, maar ik ‘moest’ in m’n rol blijven, dus ik knikte braaf en zei ‘ja’. Ja WIE, bulderde ze door de trein. ‘Ja, mama’ zei ik met een piepstemmetje. Zo vlogen er nog heel wat strenge opmerkingen en blikken voorbij. Bij elke beweging die ik maakte kreeg ik een strakke blik toegeworpen waarbij ze haar best deed om niet in de lach te schieten. ‘Als je nog één keer niet meer stil gaat zitten dan krijg je een tik op je vingers’ zei ze op een gegeven moment.
‘Volgende station, station Purmerend Overwhere’ werd er ein-de-lijk omgeroepen. Wat was ik blij dat deze treinrit voorbij was.
Eye-opener
Leuk zo een rollenspel, leuk. Leuke spiegel, wanneer je kind even in jouw huid kruipt en je vanuit haar perspectief kan meekijken hoe ze jou nou eigenlijk ervaart. Leuk. Ik kan je vertellen dat het lachen me al in de eerste minuut al was vergaan. Ik heb al eerder toegegeven dat ik soms een behoorlijke schreeuwlelijk kan zijn (en dat ik daar aan werk *kijktschuldig*), maar dit? Dit was heftig! Tijdens ons rollenspel waren er 3 dingen die mij heel erg opvielen.

  • Ze sprak alleen maar in gebiedende wijs ( Pak dit, zit stil, houd je mond)
  • Ze verhief haar stem constant ( Haar decibel ging bij elke zin een stukje omhoog)
  • Ze sprak steeds dreigementen uit ( Als je dit niet doet, dan gebeurt er dat)

Oke…’een klein leermomentje’, er is weer eens werk aan de winkel. Dit is dus niet het (spiegel)beeld dat ik graag terug zie. Het liefst had ik gezien dat ze mij als lieve, geduldige, met-zachte-stem-pratende moeder had nagespeeld, maar helaas. Dit was wel echt een stukje realiteit en ik moet toegeven dat ik nog steeds te vaak de niet-pedagogisch-verantwoorde wijze hanteer wanneer ik mijn geduld verlies. Deze mama moet iets vaker tot 10 tellen (zo nodig tot 100), dieper inademen en de lessen die ze haar dochters probeert te leren ook maar eens goed op haar zelf gaan toepassen. Ik word al regelmatig op m’n vingers getikt, wanneer ik iets ‘niet netjes’ vraag en wanneer ik schreeuw krijg ook zeker een ‘u hoeft toch niet zo te schreeuwen‘ naar m’n hoofd geslingerd. Ik realiseer me nu des te meer dat het allemaal echt even wat minder moet, want de momster die mijn dochter naspeelde is niet wie ik wil zijn. Hoewel mijn me-time momenten zorgen voor meer rust in mijn hoofd, kan ik echt nog wel wat harder werken aan mijn geduld. Dit rollenspel heeft wederom mijn ogen geopend. Challenge accepted.
Toen ik haar achteraf trouwens vroeg of ze me wel lief vond, zei ze gelukkig volmondig ja. Ja jongens, ik begon er bijna even aan te twijfelen.
 
From Serenitheory with love
Tijdens ons volgende treinritje waag ik het er toch nog een keer op, zo’n rollenspel. Hopelijk zet ze mij tegen die tijd neer als de vredelievende, zachtaardige moeder die ik ben 😉
 

share online:

5 Comments

  1. Meredith
    1 augustus 2016 @ 13:30

    Leuke post! X

    Reply

    • Serenitheory
      1 augustus 2016 @ 16:24

      Thank you very much X

      Reply

  2. Eliza
    1 augustus 2016 @ 17:01

    Herkenbaar! Ik ben zus van twee veel jongere zusjes en moet er ook via zulke spelletjes achter komen hoe zij mij soms zien. Probeer er elke dag aan te werken. Mooi geschreven stuk!
    xEliza

    Reply

    • Serenitheory
      7 augustus 2016 @ 13:23

      Dank je wel 🙂
      Hahaha kids weten ons echt te reality-checken.
      Work in progress lolll

      Reply

  3. 7 dingen die ik liever niet meer kan zeggen in het bijzijn van mijn kinderen – Serenitheory
    8 oktober 2018 @ 13:42

    […] die ik ze bewust danwel onbewust aan het voeden ben. Het is me al een keer overkomen dat mij een pijnlijke spiegel werd voorgehouden door mijn oudste dochter, die wel even ging nadoen hoe mama zich nou eigenlijk écht gedraagt. De […]

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten