Na het nummer “Grenade” van Bruno Mars weet ik niet zo goed wat ik van hem moet vinden. Ik weet ook niet helemaal zeker of ik zijn stem nou irritant vind of niet. Ik heb het zo vaak gehoord dat ik het niet meer hoef te horen. Ik weet niet of dat ligt aan hem, of aan het feit dat ik met het nummer doodgegooid ben. Wat ik wel weet, is dat toen de talentvolle schrijfster Omayra mij attendeerde op het nummer “Talking to the moon”, ik na de 1ste keer luisteren meteen tegen de maan wilde praten. Kijk, het zonnetje schijnt volop, het is overdag en ik heb de maan nu helemaal niks te vertellen, maar ergens diep van binnen herken ik dat gevoel waar Bruno het over heeft in zijn nummer. Daarnaast vind ik het gewoon een heel mooi, emotioneel nummer. Daarom is Bruno Mars – Talking to the moon “My song of view”.
Misschien wil je ernaar luisteren terwijl je dit leest:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=gxHBgHYZB-s&feature=fvst]
Ken je dat gevoel dat je iemand bij je wil hebben die er op dat moment onder geen enkele omstandigheid kan zijn. Het gevoel dat je iemand zodanig mist dat je gewoon niet weet of je moet zitten, liggen of staan. Een vervelend gevoel van leegte. Wat je ook doet, er verandert niks aan de situatie. Degene is ver weg, hoe graag je ook wil dat degene dichtbij is. Je kunt niet tegen hem of haar praten, je hebt ineens zoveel te vertellen. Maar je kan het niet kwijt. Niemand begrijpt je. Alleen die ene persoon. En juist die ene persoon is op dat zekere moment in geen velden of wegen te bekennen. Zucht, ik ken dat maar al te goed en het kan ontzettend frustrerend zijn.
Wat je dan doet? Hardop tegen jezelf praten in de hoop dat de boodschap bij de gene aankomt? In dit geval dus tegen de maan. Yup, ik doe dat ook. Ben ik nu raar? Misschien hoort degene me wel echt. Misschien wordt er ook wel echt terug gesproken. We voeren een gesprek met elkaar zonder dat we weten dat we tegen elkaar praten. Want het gemis moet wederzijds zijn. We voelen hetzelfde en zijn verbonden aan elkaar, we communiceren via de maan, met elkaar. Dat kan gewoon. Of praat ik tegen mezelf en ben ik gewoon een beetje raar? Ik zal het nooit helemaal zeker weten, maar dat maakt niks uit. Zolang ik maar het gevoel heb dat ik tegen degene praat.
Ik kan als ik m’n ogen dicht doe voelen wat ik op zo’n moment voelde. Vooral als ik denk aan de avond. De melodie geeft me het gevoel alsof ik op een wolk zit. Zijn stem, in dit geval niet zo irritant, snijdt dwars door dit moment heen. Hij kan toch best goed zingen. Hij word mooi begeleid door de piano…het geluid is vol en toch klinkt het een beetje als een stilte. Het klinkt als hoop. Zacht en opbouwend.
Ik vind dat het als een cliché klinkt om te zeggen dat je naar de sterren kijkt. Maar ik ben wel degelijk iemand die naar de sterren kan staren. Vooral als ik iemand mis. Mezelf afvragend of degene mij op dat moment ook mist. Als het donker is straks, dan ga ik bij het raam zitten, naar de sterren kijken en tegen de maan praten. Mooi nummer. Thanks May
I know you’re somewhere out there. Somewhere far away
