Wie mij al een tijdje volgt op Instagram, heeft meegekregen dat mijn jongste dochter een beetje een ‘rocky start‘ had met zwemles. In de eerste instantie keek ze er juist ontzettend naar uit, maar toen ze eenmaal begonnen was in badje 1 en erachter kwam dat het niet altijd allemaal in één keer lukte, she throwed in the towel.
Yanira heeft sowieso een al een beetje last van perfectionisme. Mijn kleine strebertje doet alles het liefst in één keer goed en kan soms ontzettend streng voor haarzelf zijn. Ik herken dit gedrag maar al te goed en probeer haar nu al te behoeden voor de valkuilen die ik op latere leeftijd zelf ben tegengekomen. We talk and affirm a LOT!
Zwemles was in het begin dus een dingetje. De eerste paar weken wilde ze van zwemles af en ging ze er eigenlijk een beetje met tegenzin naar toe. Behalve dat ze alles in 1 keer goed wilde doen, vond ze het eigenlijk ook spannend met haar hoofd onder water. Pas toen ze door had dat er wel degelijk vooruitgang was, begon ze langzaam aan weer enthousiast te worden.
Inmiddels gaat Yanira met heel veel plezier naar zwemles. Ze zat al een tijdje in badje 4. Eigenlijk best wat al langer dan gemiddeld. Twee vrijdagen geleden kwam haar zwemjuf naar me toe om te verantwoorden waarom het zo lang duurde. Ze had goed door hoe ze haar armen moest bewegen en ook haar benen gingen prima. Armen en benen tegelijkertijd vind ze echter nog een beetje moeilijk. Op de één of andere manier kon ze die klik niet maken,
De kracht van visualisatie
Tot mijn verbazing was ze dit keer minder streng voor zichzelf. Onze affirmaties en gesprekken hadden gelukkig geholpen. Ze vond het wel jammer dat ze nog niet naar het volgende badje mocht, maar ‘als ik oefen word ik beter’, is inmiddels haar lijfspreuk geworden. Dat ze net iets meer oefening nodig had, vond ze gelukkig niet zo erg. Toen ik haar vroeg wat er ‘mis’ ging met armen en benen tegelijk, gaf ze aan dat ze het gewoon te moeilijk vond….maar dat ze stiekem wel naar badje 5 wilde.
Ik besloot samen met haar down the road of visualization te gaan. Ik vroeg haar om haar ogen dicht te maken en voor zich te zien hoe het eruit zou zien als ze dit helemaal onder de knie had. We doen vaker visualisatie oefeningen – bijvoorbeeld wanneer ze sip is – maar dit was nieuw voor ons beide.
IK: ‘Doe je ogen dicht en zwem. Met je armen en benen tegelijkertijd.
Een heel baantje. Hoe voelt dit? ‘
Yanira (met een grote glimlach): ‘Fijn! Mama, ik zwem en alles is mooi en er zijn ook vlinders’.
IK: ‘Oke dan, zwem maar naar de vlinders toe, maar voel vooral hoe fijn het is dat het lukt.
Yanira: Ik zie mezelf in het water en de juffrouw zegt dat ik het goed doe’.
Zo gingen we nog even door en ik gaf haar de tip hier elke dag mee te oefenen en vooral te voelen hoe het voelde – de blijschap! ‘Deed u dat ook toen u nog niet kon parkeren in een rijtje mama?’ – Inmiddels is mijn ‘fileparkeer-game’ a bit stronger, but YES I needed some vizualisation for that too.
She did that
Één vrijdag verder. De les is voorbij en Yanira komt het zwembad uitgelopen met haar handen achter haar rug. Ze hield me wel vaker voor de gek, dus ik dacht dat ze met twee lege handen uit de les kwam, maar niets was minder waar. In haar handen had ze een kaartje waarop stond:’ GEFELICITEERD’, JE MAG NAAR BADJE 5′.
I was speechles. Natuurlijk geloof ik eindeloos in mijn kinderen en ik zweer bij de kracht van visualisatie, maar dit had ik niet zien aankomen, in 1 week! Ik ben hartstikke trots en dankbaar voor wat dit kleine meisje mij wederom geleerd heeft. If you can dream it, you can do it!
THIS IS YOU MONDAY REMINDER TO VISUALIZE YOUR HIGHEST SELF AND THEN SHOW UP LIKE HER (OF HIM :-))
