‘Sometimes you gotta love people from a distance‘ heeft ook betrekking op kinderen grapte ik tegen mijn instavriendin Rasheeda aka Rayonce. I wasn’t kidding tho. 24/7 omringd zijn door mijn eigen kinderen doet iets met me. Gek he? De eindeloze liefde die ik voor ze voel blijft eindeloos, maar eindeloos om ze heen zijn ben ik niet gewend and it drives me crazy. Je weet wel, werk, school, de kinderopvang oftewel ademruimte. I miss my personal space.
Mommy guilt is loyal, as always
Ik bekende al dat de schreeuwlelijk in mij zich met enige regelmaat laat zien en dat geduld daarentegen wat meer op de achtergrond blijft. I’m working on it, maar het is niet makkelijk. Vooral dat gevoel dat komt kijken bij een onnodige uitbarsting, want mijn kids hebben hier natuurlijk ook niet om gevraagd. Ik kan niet elke dag de energie opbrengen om vanaf 07:00 de boel hier thuis te starten en de hele dag draaiende te houden. Na 1 week kon ik ze al achter het behang plakken weet je nog? Ik kan niet wachten tot we allemaal weer terug kunnen naar onze dagbesteding. ‘Wat voor moeder denkt dit soort dingen nou’….uiteraard, mommy guilt shows up, geheel ongevraagd, maar altijd op tijd.
Netflix and Chill
Ik probeer mezelf niet te oordelen wanneer ik vanaf de ochtend al uitkijk naar het moment dat mijn zoon naar bed gaat voor zijn middagdutje, zodat ik mijn dochters voor de televisie kan planten voor een marathon van Doc Mcstuffin en zelf mijn bed in kan kruipen to do absolutly nothing. There, I said it. OK. nothing is een groot woord sinds ik Wordfeud heb herontdekt, but you get my drift.
Ik beloof mezelf dat ik het de volgende dag beter zal doen, maar in plaats daarvan blijf ik de volgende ochtend in bed liggen tot een uur of half 12 en laat ik mijn kinderen ontbijten met maiswafels en een stuk fruit, dan hoef ik niet op te staan. De televisie fungeert als oppas until I get myself togheter en vanuit bed bedien ik de kanalen. Netflix and chill. Dit tafereel herhaalt zich een aantal dagen en alles wat op de planning stond wordt stilzwijgend gecanceld. Met de dag voel ik mijn energie wegzakken. De halve dag in bed blijven liggen zou me energie moeten geven, maar het tegendeel gebeurt.
De resetknop is gelukkig ook loyaal
Ik kan nog wel even doorgaan, maar het is simpel: afgelopen week had meer downs dan ups. Het was pittig en confronterend en ik was ongelooflijk streng voor mezelf. Ik weet beter, maar lief voor jezelf zijn is makkelijker gezegd dan gedaan, wanneer je gewend bent aan self -judgement. Een hardnekkig ding om af te leren. Gelukkig (!) heb ik mezelf vanochtend herpakt en gun ik mezelf de ruimte om dit allereerst van me af te schrijven en met jullie te delen, de welbekende resetknop in te drukken en te bewegen richting dankbaarheid. Dankbaarheid werkt altijd.
It’s Okay
Deze week geen tips, of leuke verhaaltjes. Misschien wel herkenbaar en in dat geval wil ik je een hart onder de riem steken. You are not alone en misschien voelt het niet zo, maar je doet het beste wat je kunt en dat is genoeg. Het hoeft niet altijd perfect, het hoeft nooit perfect. Neem de tijd die je nodig hebt in deze bizarre tijd die zonder handleiding is gekomen. Probeer elke dag iets moois te vinden, ook op dagen die ontzettend zwaar aanvoelen, ik spreek uit ervaring, het helpt. Ik had dit even nodig en voel me oprecht beter. Ik heb geleerd dat dit erbij hoort en in plaats mezelf te oordelen kan ik beter accepteren wat ik voel, daar doorheen gaan en wanneer je ready bent, start je weer opnieuw. It’s Okay.
- Het is okay om niets te doen
- Het is okay om geen zin te hebben
- Het is okay om niet productief te zijn
- Het is okay om nee te zeggen
- Het is okay om de telefoon niet op te nemen
- Het is okay om de (af)was te laten staan
- Het is okay om een dag niet te koken
- Het is okay om gewoon even te ‘zijn’ wanneer je dat nodig hebt.
- Het is okay om *fill in the blanc*
Let go of guilt and just be. Je zal de reset-knop altijd terug vinden!
Note to self, but also to you!
