Drie maal is scheepsrecht!

Waarom ik schrijf? Omdat ik er van houd! Omdat ik graag deel, motiveer en inspireer. Omdat ik graag vertel over de dingen die ik meemaak en mensen meeneem in mijn (persoonlijke) groei. Mijn blog is eigenlijk een online dagboek waar ik eerlijk kan en mag zijn….dus dat ben ik. Soms, moet ik mezelf daar opnieuw aan herinneren en bij het (her)lezen van mijn eigen woorden dringt het weer even goed tot mij door! Eerder dit jaar nam ik jullie al mee op mijn persoonlijke reis. Een reis waarin ik besloot dat het tijd werd dat ik mijn innerlijke imperfecties nou maar eens moest gaan accepteren.  Ik probeerde minder streng voor mezelf te zijn, leerde mezelf opnieuw nee zeggen en deed vervolgens het welbekende fenomeen ‘the writers block‘ dapper de das om. Het is ongeveer een half jaar geleden nu, dat ik mijn mojo terug vond. Wekelijks gebruikte ik mijn online dagboek, zo’n 2 a 3 keer per week, om de alledaagse waanzin uit het leven van deze mama van 2 meiden met de wereld te delen. Heerlijk, I was enjoying myself to the fullest. Ik proef nu opnieuw hoe fijn ik het vond om zo op dreef te zijn. Het ging moeiteloos op het moment dat het tot me doordrong dat bezig zijn met hetgeen waarvan je houdt eigenlijk helemaal niet moeilijk hoeft te zijn.

Begin september zakte mijn inspiratie ineens langzaam weg en ik had geen flauw idee waarom. Ik had er al eerder mee te maken gehad, maar dit keer was het anders. Ik vond zelf  dat ik heel erg was gegroeid en wist nu juist heel goed hoe ik met dips om moest gaan. Ik snapte dus niet zo goed waarom mijn motivatie nergens te bekennen was. Dit was something else en ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ik weet nog hoe lusteloos ik mij voelde en hoe gefrustreerd ik raakte, omdat ik gewoon écht geen woord op papier meer kreeg terwijl ik heus genoeg dingen meemaakte om over te schrijven. Ik werd de eerste paar weken overspoelt met vragen en opmerkingen zoals ‘waar blijven je blogs nou’ en ‘ hey, ik mis de mommy mondays‘ en het deed me goed om gemist te worden, maar tegelijkertijd baalde ik enorm. In het begon vocht ik er tegen, maar al gauw zakte het dieper weg, tot ik op een punt van ‘ fuck it‘ beland was. De lusteloosheid took the best of me en weetje, i could care less! Ik had er niet eens meer zo een zin in.
De tijd verstreek en ik kampte nou al weken met stemmingswisselingen, was moe en geprikkeld en had vooral zin in NIETS DOEN – dat was inmiddels uitgegroeid tot mijn favoriete bezigheid. Ik had het genomen zoals het was en liet het maar gewoon zo….ik had de behoefte verder ook niet om te achterhalen waar mijn gevoel vandaan kwam, de gedachte alleen al kostte mij te veel energie. Enkele weken later op een willekeurige ochtend waarop ik mijn energieloze lichaam uit bed sleepte om naar het werk te gaan, werd er het langzamerhand wat duidelijker. Ik kwam tot de eigenaardige ontdekking dat één van mijn broeken mij niet meer paste. De knoop ging niet meer dicht. Dit klinkt voor sommigen misschien niet als een situatie waarbij er alarmbellen moeten gaan rinkelen, maar bij mij gingen er direct sirenes af. Kort nadat ik in 2011 was bevallen van mijn oudste dochter, kreeg ik namelijk last van mijn schildklier. Dat kan 2 kanten uit gaan. Je komt ontzettend aan of je valt heel erg af. Bij mij gebeurde het laatste. De klachten waren gelukkig van korte duur en ik herstelde vrij snel weer. Een typisch gevalletje van geluk bij ongeluk, want sindsdien is mijn aanleg nooit meer teruggekomen. Ook toen mijn tweede dochter was geboren, was ik binnen no-time weer terug op mijn normale gewicht. Ik mag van geluk spreken dat mijn lichaam dit vanzelf doet, maar dat was voor mij dus extra reden om te denken dat er iets niet helemaal pluis was. Toen ik terug dacht aan de afgelopen periode, viel het eigenlijk meteen op z’n plek allemaal, maar zeker weten wist ik het niet.
Er was dus iets aan de hand en als ik eenmaal iets in m’n hoofd heb, vind ik het lastig om het van mij af te zetten. Ik kon mij die dag dus totaal niet meer concerteren op het werk. Aan het eind van mijn werkdag snelde ik naar de eerste en de beste drogist…..looking for some real answers. Gewapend met een test en een flesje water ging ik naar het dichtstbijzijnde openbare toilet, want je snapt natuurlijk dat ik niet meer kon wachten totdat ik thuis was. De eerste test ging mis. Ik was net iets te enthousiast, of eigenlijk gewoon ontzettend klungelig, want m’n plas vloog alle kanten uit en kwam overal terecht, behalve op de stick. Ik voelde mij een amateur, terwijl ik inmiddels toch al 2 keer zo een test heb moeten doen, wilde het niet helemaal gaan zoals het hoort. Nu moest ik dus wachten tot ik weer moest plassen, dus ik dronk mijn flesje water vlug leeg en kocht meteen een nieuwe. Een half uur later kwam er eindelijk weer een soort drang, dus ik ging snel weer terug naar de wc, waar ook mijn tweede poging mislukt. Te weinig urine. Dit was een marteling, want ik ben zoals jullie weten dus redelijk ongeduldig en ik zou nu dus weer een poos moeten wachten tot ik moest plassen. Ik liet mij echter niet tegenhouden en kocht een nieuwe test. Oordopjes, wordfeud, een zakje chips en wederom een flesje water….that will do dacht ik.  Het duurde in mijn beleving een eeuwigheid voordat ik mijn blaas voelde zeuren, ik had inmiddels ook echt in een korte tijd 3 flesjes water achterover gegoten. Ondertussen waren we ook ruim 1,5 uur verder en had ik net zo goed naar huis kunnen gaan, maar ik was te onrustig….dus ik bleef stellig waar ik was. Vastberaden liep ik terug naar de toiletten, want 3 maal is scheepsrecht zeggen ze. Ze hebben gelijk. Dit keer lukte de test en het duurde maar een paar seconde voordat het verlossende antwoord verscheen. Twee strepen meaning: YOU ARE EXPECTING!

Ok. Enerzijds was ik gerustgesteld, maar tegelijkertijd voelde ik een lichte paniek opspelen. Fijn, om nu eindelijk een antwoord te hebben op waar mijn mijn futloosheid en de rest van de onverklaarbare gevoelens van de afgelopen periode vandaan kwamen hoor, maar ZWANGER van mijn DERDE kind? Nee, dit zag ik – gek zoals dat mag klinken – dus echt niet aankomen. For the record, dit was dus niet gepland, maar is zeker wel MEER DAN GEWENST. Het gekke is trouwens, dat vanaf het moment dat ik het bevestigd kreeg, ik ineens extra kwaaltjes begon te krijgen. De moodswings vermenigvuldigde zich, ik kreeg ineens last van morningsickness en ook geurtjes kon ik vanaf dat moment ook niet meer verdragen. De nieuwe realiteit was aangebroken en het eerste trimester heeft met me GEDAAN! I am telling you, het was niet mals….maar gelukkig is semester twee iets milder voor me.
Inmiddels zit ik in week 17, ben ik soort van gewend (lees: still panicing tho) aan het idee dat ik straks moeder van DRIE ben en pak ik langzaam maar zeker mijn pen weer vast. Gelukkig weet ik nu waarom ik er even geen kracht voor had en dat is prima. Ik heb mezelf dus niet helemaal onder controle, maar ben nu op het punt dat ik weet dat ik er plezier aan moet beleven en dat ik het vooral niet moet forceren als het even niet gaat. No pressure.