De harde realiteit en jouw bijdrage aan verandering

share online:

Het was een ochtend zoals iedere andere ochtend, maar dan net een beetje anders. Mijn kinderen waren in de woonkamer. Mijn oudste had voor de jongste twee gezorgd, een bord poffertjes, een bolletje met worst en de televisie op ‘Akili and me‘. Ik was blij dat ik wat langer kon liggen. Ik wist dat ze me minstens een half uur met rust zouden laten en dat half uur had ik vandaag extra nodig. Ik was moe, maar deze moeheid had een andere oorsprong dan al die andere ochtenden waarop ik iets langer wilde blijven liggen. Deze ochtend had ik nodig om ongestoord te huilen en ik was niet niet klaar om deze tranen aan mijn kinderen te tonen.

Mama, waarom huilt u?


Over het algemeen ben ik vrij open richting mijn kinderen als het aankomt op verdriet. Als ik verdrietig ben laat ik het zien en leg ik uit dat ook mama’s s niet altijd blij zijn en ik probeer ze mee te geven dat huilen belangrijk is. Soms lucht het op en voel je, je beter wanneer je het even hebt laten gaan. Op deze bewuste dag wist ik dat ik geen antwoord zou kunnen geven op de vraag ‘mama waarom huilt u?’. Ik wist niet welke woorden ik moest inzetten om mijn kinderen uit te leggen wat ik op dat moment voelde. Ik was ook niet opgelucht toen ik uiteindelijk vanuit mijn bed rechtsreeks naar de badkamer liep om daar nog even te ontsnappen aan de confrontatie met mijn kinderen.

Ik kon het niet

Ik kies er bewust voor om mezelf niet bloot te stellen aan bepaalde beelden. Ik ben er op z’n zachts gevoelig voor, dat is één van de grootste redenen waarom er voor kies afstand te nemen van ‘mainstream media‘. Ik ken mijn triggers en mijn mentale gesteldheid is ontzettend belangrijk voor me. Toen ik echter per ongeluk stuitte op een filmpje waarin een zwarte man om het leven kwam door een witte politieagent, bleef ik doorkijken. Ik heb het filmpje niet tot het einde bekeken. Ik kon het niet. Ik had genoeg te zien , een gruwelijk en hartverscheurend beeld dat op mijn netvlies is blijven hangen. Machteloosheid, woede, angst, verdriet zijn slechts een handje vol emoties die mij overspoelden.

De energie die vrij kwam na deze beelden en al het andere wat voorbij kwam omtrent onrecht en politiegeweld in Amerika ging mee mijn dag in. Ik realiseerde mij opnieuw dat wij in een wereld leven waar de kleur van mijn huid een aanleiding is voor onveilige situaties aangericht door mensen die eigenlijk voor veiligheid zouden moeten zorgen. Dat jaagt mij angst aan. Angst die ik geen plek weet te geven, dat leidt tot woede waarmee ik me geen raad weet. Wat er zich momenteel in the USA afspeelt lijkt misschien voor velen een ver-van-je-bed-show, maar niets is minder waar. De wereld kampt met een RACISME probleem en institutioneel racisme in het ‘tolerante’ Nederland is een feit. Mijn woede maakt ruimte voor neerslachtigheid. Kribbig en geïrriteerd zette ik mijn dag voort, mijn kinderen hadden geen idee wat er in mijn hoofd afspeelde en ik had geen idee hoe ik het ze uit moest leggen.

Met kinderen in gesprek

Een aantal maanden geleden schreef ik over het feit dat kinderen wel degelijk kleur zien. Ik gaf aan dat ze associaties hebben bij hun donkere huidskleur die onbewust bijdragen aan hun gevoel van acceptie, vaak niet positief. Mijn rol als moeder is o.a. om ze te beschermen, maar tegen de realiteit kan ik ze niet beschermen. Ik kan met ze praten en een basis voor ze leggen, maar de afgelopen week was ik enorm zoekende. Ik kan mij voorstellen dat ik daar niet alleen in ben, het is geen makkelijk onderwerp om aan te snijden bij kleine kinderen. Ik ben dankbaar dat er een platform zoals de Instantpedagoog bestaat die o.a. tools geeft voor het aanknopen van het gesprek dat ik eigenlijk niet wil voeren. Moeders en vaders die net als ik in het duister tasten raad ik aan deze post te lezen: Dus hoe maak ik mijn kind bewust van ras, huidskleuren en racisme?

Be the change

Nog nooit heb ik een quote zo letterlijk genomen als nu: ‘ be the change you want to see in the world‘. Ook als je niet direct te maken hebt met racisme, hoop ik dat je, je niet comfortabel voelt met hoe anderen eronder gebukt gaan en gebruikt maakt van jouw stem. Vooral mijn witte lezers wil ik aanmoedigen de belangrijke gesprekken aan te gaan, ook – misschien wel vooral – met kinderen. Een verschil maken kan op veel verschillende manieren, het begint vaak bij erkenning, maar ook educatie is belangrijk. Op dat gebied deel ik een aantal tips, die kunnen helpen bij de nodige stappen:

Opinie: Ook Nederland heeft een racisme probleem
In dit stuk van Clarice Gargard vind je o.a. feiten over institutioneel racisme in Nederland. De confronterende niet-te-ontkennen-feiten waarover jij je kunt inlezen.

Podcast: Wat kan jij tegen racisme doen?
Een belangrijke luistertip. Angelique houtveen deelt o.a. waarom racisme ook met jou te maken heeft als je vind dat je ‘geen kleur ziet’ en spreekt over haar gevoelens en gedachten omtrent de gebeurtenissen in de VS.

Webinar: Wat kan ik tegen racisme doen?
Wil je echt opstaan tegen racisme, maar weet je nog niet helemaal hoe? Voor 30 euro kun je, je aanmelden voor de webinar van Chanel Lodik, die in stappen uitlegt op welke manier je een steentje bij kunt bijdragen in de strijd tegen racisme. Via de link kun je, je direct aanmelden.

Verder, als je een platform hebt – hoe groot of kleine deze ook is – schroom dan niet om je uit te spreken over onrecht. Het voelt misschien ongemakkelijk en je denkt wellicht dat jouw stem geen verschil zal maken, but that aint the case. Elke bijdrage, hoe kleine deze ook is telt mee!

Tot slot wil ik benoemen dat er vandaag om 17:00 een vreedzaam protest plaatsvindt op de Dam in Amsterdam, georganiseerd door o.a. Kick Out Zwarte Piet. Het protest is georganiseerd in solidariteit met #blacklivesmatters en tegen anti-zwart geweld in Nederland. Lees hier meer over de demonstratie: Solidarity protest against anti-black violence in the US and EU

‘This is not white vs black, this is everyone against racism’



share online:

2 Comments

  1. Regine
    1 juni 2020 @ 11:20

    Wouw. Mooi sister.

    Reply

  2. Jillian
    1 juni 2020 @ 11:40

    Seren❤️ Dit heb je weer eens zoooo mooi en treffend geschreven. Jij bedankt voor je pracht, openheid en eerlijk en het delen van de waardevolle bronnen. Die ga ik checken!

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten