Rust zacht broertje

share online:

Praten. Ik doe het graag. ZO graag dat ik tegen mezelf praat, wanneer er even niemand om me heen is om tegen aan te kletsen. Ik kan wel uren doorgaan met praten over van alles en nog wat. Wanneer er echter  gesproken moet worden over pijnlijke situaties, ben ik ineens niet meer zo gek op praten. Voor alle onaangename onderwerpen heb ik namelijk een kluis met een hele moeilijke combinatie. Daar ligt een grote stapel met laten-we-het-daar-maar-niet-meer-over-hebben-anders-kan-het-allemaal-nogal-ingewikkeld-worden-situaties.
Freke-Kluizen
Er oppervlakkig omheen praten, dat kan ik nog net opbrengen. Liever niet inhoudelijk, dat wordt allemaal veels te rommelig. “De confrontatie aangaan met je ergste nachtmerrie, dat is nou eenmaal niet zo makkelijk”,zeg ik al pratend tegen mezelf.

“They’ve promised that dreams come true, but forgot to mention that nightmares are dreams, too”

20 juli 2013 was de dag dat zo een nachtmerrie werkelijkheid werd. Inmiddels is dit 365 dagen geleden. Het leven van mijn broertje, Giovanni Rafael Slijters, werd door een ander ontnomen. Ik heb besloten een eerlijke poging te wagen om dit keer wél inhoudelijk te praten over dit verlies, zonder te ontkennen dat dit de harde werkelijkheid is. In voorgaande blogs heb ik er wel het een en ander over losgelaten, onder andere hoe je kracht uit je verdriet kunt putten. We weten allemaal dat afscheid nemen bij het leven hoort, maar wanneer iemand die zo dicht bij je staat er plotseling niet meer is, dan komt dat ontzettend hard aan. Het is oneerlijk, niks klopt meer. De grond onder je voeten verdwijnt volledig en het is een verschrikkelijk moeilijke opgave weer op beide benen te kunnen staan. Ik heb al eerder om moeten gaan met verlies en de dood is en blijft onbegrijpelijk en vooral pijnlijk. Mijn opa overleed iets langer dan een jaar geleden aan die nare ziekte met een “k”. Het was al een tijd bekend dat hij niet meer te genezen was. Daarom ben ik vlak voor zijn overlijden nog naar Suriname geweest – want daar woonde hij – zodat we bewuste herinneringen konden maken. Ik mis hem vreselijk, maar God weet dat ik eeuwig dankbaar ben voor deze momenten.

Hij is er écht niet meer.

Ik ben mijn moeders enige kind, maar ik ben rijkelijk gezegend met broers en zussen. Met mijn broers en zussen deel ik 1 biologische vader….we zijn – met Gio meegeteld – met z’n achten. Gio’s moeder heeft nog 3 andere kinderen. Met deze broertjes en zussen deel ik 1 broer en hoewel het bloed niet stroomt, beschouw ik ze wel echt als mijn broertjes en zusje. Daarnaast heb ik ook nog een stiefzusje. Zoals ik al zei: rijkelijk gezegend met broers en zussen.

Broers en zussen
– Samen nooit meer compleet –

Maar nu wordt het menens. Mijn zwaar beladen kluis staat slechts op een kiertje, maar het voelt alsof het wagenwijd openstaat. Verschillende emoties stromen door m’n lijf als ik denk aan de afwezigheid van mijn broertje. Ongeloof. Woede. Verdriet. Angst. Pijn. Verslagenheid, maar op dit punt merk ik dat woede voornamelijk de overhand neemt. Mijn woede wordt vooral veroorzaakt door het stukje onrecht dat rond de situatie hangt. Hij is door een ander uit ons midden gerukt. Vermoord. De dingen die er in mij opkomen als ik denk aan wat deze persoon ons afgenomen heeft, zijn met geen pen te beschrijven. Wel kan ik zeggen dat het vanuit m’n tenen komt. Soms, wanneer ik denk dat het verlies dragelijk is, word ik weer opnieuw herinnert aan dat ene telefoontje. “Gio is gestoken”, klonk de stem van mijn zusje paniekerig. Verward antwoordde ik: ” Is hij dood? Nee natuurlijk niet! Het is niet waar hoor, het is niet waar.”  Ik was mezelf aan het voorbereiden op een bezoekje aan het ziekenhuis, waar ik huilend aan zijn bed zou hangen en hem daar moed in zo spreken. Zo van “vechten Gio, kom op je kan het.. laat ons hier niet achter”. Even later zou hij dan wakker worden met een ontzettende pijn aan zijn wond. Dat zou maar even duren, want zijn wond zou genezen en na verloop van tijd zou hij zijn leven weer oppakken. Maar niets was minder waar. Hij overleed ter plekke aan zijn verwondingen. Het was over. Zo kwam er een einde aan het leven van Gio. Hij komt niet meer terug, hij is er echt niet meer.
 
tumblr_mhp7svce051qcjervo1_500
We hebben heel veel mooie herinneren samen, mijn broertje en ik. Maar we kunnen helaas geen nieuwe herinneringen meer maken. Deze mogelijkheid is ons afgenomen en dat moet ik accepteren. Of ik daar ooit in zal slagen, dat weet ik niet. Ik heb ook  nog geen enkel idee hoe ik dat zou moeten doen. Het verwerkingsproces is ontzettend moeilijk en de juridische rompslomp er omheen helpt natuurlijk ook niet. We zitten er midden in. Zo’n proces kan jaren duren en veel van onze vragen zijn tot op heden niet beantwoord. Veel vaagheden rondom de betrokkenen. Het is een slepende situatie die behoorlijk eindeloos lijkt. Aan echt rouwen kom je dan ook amper tot niet toe. Het duurt allemaal veels te lang en toch voelt het heel er dubbel aan. Ik ben op een of andere manier toch al bang voor het einde van het proces, want dan zal de leegte waarschijnlijk nog beter voelbaar zijn. De angst voor de antwoorden die ik zo graag wil hebben en de angst voor de echte waarheid spelen ook een grote rol. Want wat als die nou eindelijk boven water komt?
1618619_10203203479193717_1035194972_n
– Onze laatste foto samen –

Ik word nog dagelijks overspoeld met grote vraagtekens. Ook ontzettend veel vragen die waarschijnlijk nooit beantwoord zullen worden! Waarom? Waarom gebruikt men in hemelsnaam geweld. Wat ging er die laatste momenten door Gio heen? Was hij bang? Voelde hij zich alleen? Heeft hij veel pijn geleden? Waarom was hij daar? Wie was er allemaal bij? Waarom heeft de dader dit gedaan. Waarom? Waarom is Gio niet gewoon naar huis gegaan? Waarom heeft niemand de dader tegen gehouden? Waarom? Waarom, waarom, waarom waarom vooral waarom!

 

Afscheid nemen bestaat niet

Ze zeggen dat zij die niet meer in ons midden zijn, voor altijd zullen voortleven in onze harten. Ik kan dat beamen. Mijn broertje leeft voort in mijn hart. Ik denk letterlijk elke dag aan hem. De pijn is nog steeds ondraaglijk, maar de herinneringen worden gekoesterd. Soms met een brede glimlach en soms met waterige oogjes denk ik terug aan de mooie momenten die we samen gedeeld hebben. Ze zijn onvervangbaar. Net als onze band en de liefde die ik voor hem voel. Hij is nu een beschermengel die altijd bij mij is. Van bovenaf waakt hij over mij en mijn gezin en het is mijn intentie hem trots te maken. Ik zal mij concentreren op de dingen die hij altijd tegen mij zei en de adviezen die hij mij gaf. Ik weet nog hoe sterk hij altijd geloofde in mijn liefde voor de pen… hoe moeilijk het soms ook is om woorden op papier te krijgen, de pen zal ik – mede dankzij zijn geloof –  nooit meer neerleggen. Alle andere dingen waarvoor hij mij ooit aanmoedigde zal ik proberen uit te voeren.

Genoodzaakt zal ik een manier proberen te vinden om door te gaan, wetend dat het nooit meer hetzelfde zal zijn en dat de leegte nooit meer gevuld zal worden. Ik heb het al 365 dagen moeilijk zonder je en moeilijk zal het helaas altijd blijven.
Je was een geliefde jongen en je zal altijd gemist worden! Altijd!
En al komt hij helaas nooit meer bij ons terug, mijn hoop is dat het recht ooit zal zegevieren.

-fiat justitia et pereat mundus-

Rust zacht Giovanni Rafaël Slijters 

.until we meet again.

1005761_10201750602552709_826492241_n
 
 

share online:

12 Comments

  1. Vera
    20 juli 2014 @ 11:55

    Wauw, wat heb je dit mooi geschreven. Knap dat je zo open hierover kan schrijven. Sommige dingen zijn eigenlijk te pijnlijk om over te praten, maar toch moet je het doen.
    Alles opkroppen is niet goed voor een mens. Ik vind het heel knap van je dat je hier zo open over schrijft. En ik weet zeker dat je broer bij jou en je familie is. Heel veel sterkte op deze nare dag!

    Reply

    • serenitheory
      20 juli 2014 @ 22:43

      Dank je wel Vera. Het was even door de zure appel heen bijten, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan! &idd hoe pijnlijk het ook is om er over te praten, op een gegeven moment kom je er niet onderuit, thanks again xx

      Reply

  2. kellyjayne
    20 juli 2014 @ 14:10

    Als grote zus van een dierbaar broertje heb jij zojuist de grootste angst in mijn leven beschreven ; je broertje , je alles verliezen. Heel veel sterkte, en ontzettend knap dat het je gelukt is dat vreselijke gevoel te beschrijven. Ookal is je broer er niet meer, die sterke band zal nooit weggaan en ooit zijn jullie weer samen!

    Reply

    • serenitheory
      20 juli 2014 @ 22:47

      Bedankt Kellyjayne! Het is iets wat je geen enkele zus toe wenst, het doet je ook beseffen hoe kort het leven kan zijn! Koester elkaar en geniet van alle momenten samen!

      Reply

  3. Sarah
    20 juli 2014 @ 17:28

    Wauw, wat een heftig verhaal, wat mooi geschreven.. Ontzettend veel sterkte, wat vreselijk dat je met zo’n groot en oneerlijk verlies moet leven. Ik ben blij dat je zo veel dierbare herinneringen hebt waar je uit kan putten..

    Reply

    • serenitheory
      20 juli 2014 @ 22:48

      Hartstikke bedankt Sarah, ik ben ook erg dankbaar voor de mooie herinneringen! Die neemt niemand me meer af.

      Reply

  4. Tanika
    21 juli 2014 @ 07:38

    Mooi geschreven. Las het met tranen in me ogen. Sterkte

    Reply

  5. Demelza
    20 juli 2015 @ 08:51

    Toen ik het las voelde ik je pijn mooi krachtig omschreven sterkte vandaag

    Reply

    • Serenitheory
      22 juli 2015 @ 10:36

      Heel erg bedankt Demelza! xx

      Reply

  6. Iraida
    20 juli 2016 @ 08:30

    Seren,
    Je hebt mij weer eens stil gekregen met je pen. Het is zo beeldend geschreven dat je als lezer wordt meegesleept in jouw verhaal. Ik voel met je mee en ik hoop ook dat het recht ooit zal zegevieren.
    Heel veel sterkte,
    Blijf inderdaad de dingen doen waar hij jou zo in bemoedigde!
    Xxx

    Reply

    • Serenitheory
      21 juli 2016 @ 23:51

      Dank je wel lieve Iraida ? je woorden doen me heel goed! I WILLL! Dikke kus x

      Reply

  7. Dear Diary, update 4: Ik wil het helemaal niet accepteren – Serenitheory
    1 augustus 2018 @ 12:46

    […] tegelijkertijd kunt zijn. Dat je niet iedereen altijd maar tevreden kunt stellen. En….opnieuw het besef dat mijn broertje echt niet meer terugkomt. Dit en nog heel wat andere situaties die ik in één maand moest “wegslikken” onder […]

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten