Het is bijna bedtijd en we zitten met z’n drieën aan tafel. Haley-Joy, Yanira en ik. Jahno ligt al te slapen. Voor ons liggen vouwblaadjes en onze grattitude-potjes. We proberen elke dag op zo’n blaadje te schrijven wat het hoogtepunt van onze dag was, of waar we dankbaar voor zijn. Of allebei. De papiertjes stoppen we in ons grattitude-potje, met datum zodat we er uiteindelijk eind van het jaar op terug kunnen kijken. Het lukt ons nog niet dagelijks, maar wanneer we afzwakken…beginnen we gewoon weer opnieuw. We drukken op die dikke reset-knop, die ons de gelegenheid geeft zo vaak ergens opnieuw aan te beginnen als nodig. You better teach them young to dust themselves off and try again.
Yanira is vijf, zit in groep 2 en heeft net leren schrijven. Dat heeft ze niet op school geleerd, maar van haar zus. Net als lezen. Haar grote zus, die eigenlijk best ongeduldig kan zijn, kan het geduld opbrengen haar kleine zusje van alles te leren. Woordjes, sommetjes, noem het maar op. Ze gaat ervoor zitten en legt het uit alsof ze jaren voor de klas heeft gestaan. Vind het heerlijk om te zien. Yanira wil graag groot zijn, dus is maar al te blij dat haar zus de tijd neemt haar dingen te leren die grote meisjes al kunnen.
‘Mama, ik heb geen zin meer om te schrijven’
Ze kan dus schrijven en het is nog lees-baar ook. Mama zo trots als een pauw natuurlijk. Ze vind het leuk, alleen moet het niet te lang duren. Dat heeft ze trouwens met met meerdere dingen. Zolang dingen niet te lang duren, she’s cool with it, maar het moet echt niet te veel worden, want dan is ze er snel klaar mee. Met schrijven werd dit dus ook een dingetje. In het begin vond ze het natuurlijk helemaal geweldig dat ze zelf op een blaadje mocht schrijven hoe haar dag was. Daarvoor was het namelijk zo dat zij vertelde wat ze op het papiertje wilde en dan schreef ik het op. De kleine streber die ze is, wilde graag zelf schrijven en drong erop aan dat ik haar die kans gaf – hoe lang ze ook over 1 woordje deed. Ik schreef het dan eerst op een blaadje en dat schreef zij het na op haar eigen blaadje. Zij zag het helemaal zitten en ik kreeg de gelegenheid mijn geduld-meter te upgraden cause it took her a while. Ijverig begon te schrijven over haar dag. Die drie zinnen duurde vaak een kwartier, maar dan had je wel wat. Die bewuste avond, toen we met z’n drieën aan tafel zaten, had ze er dus genoeg van. De zinnen werden langer en de uitdaging was er inmiddels af. ‘Mama’, ik heb geen zin meer om te schrijven’, en ze legde haar pen demonstratief neer. ‘Het is te veel, het duurt te lang. Kan u het weer gewoon voor me schrijven’ mopperde ze.
Heel even voel ik de verleiding om haar pen te pakken en haar verzoek in te willigen. De afweging dat dit right-before-bedritueel voortaan 13 hele minuten korter kon duren maakte me blij. Toen bedacht ik me dat ik wil dat ze volhoudt en dat ze ook doorzet wanneer de uitdaging net even wat minder is. Yanira is een kind dat snel dingen oppakt, maar ze is ook redelijk snel verveeld. Het moet haar echt boeien wil het haar prikkelen en wanneer ze het eenmaal kan, komt het ook wel eens voor dat ze daarna volledig wil afhaken. Kind van haar moeder. Dit is natuurlijk gewoon een kwestie van discipline, maar dan de kleuterversie. Hoe ik mijn kleuter discipline aanleer? Simpel (lees: op papier simpel, in praktijk vallen en opstaan).
‘Yanira, wil je de baas van je hersenen zijn’? Haar ogen begonnen te glinsteren. ‘De baas van mijn hersenen?’, herhaalde ze enthousiast. Ja, de baas van je hersenen. Je kunt dat oefenen en elke keer wanneer je iets doet waar je eigenlijk geen zin in hebt wordt je steeds een beetje meer de baas’. Mind you, this was me improvising, maar mijn ter plekke verzonnen antwoord berust volledig op de waarheid. Ook wij volwassenen trainen onze hersenen elke keer wanneer we handeling met tegenzin verrichten. Zo bouwen we een elke keer een klein beetje discipline op. Ik ken m’n kind. Ze vind het wel leuk om dingen te bepalen, dus deze woorden klonken als muziek in haar oren. Ze pakte haar pen en begon te schrijven. Ik keek triomfantelijk toe, want Yanira iets met tegenzin laten doen was nog nooit zo makkelijk geweest.
20 minuten later (yup, babygirl takes her time )
‘Mama, kijk eens. Ik heb het toch zelf geschreven. Ben ik nu de baas van mijn hersenen’? Ik lachte en complimenteerde haar. ‘Ik ben trots op je meissie, Je bent hebt niet alleen prachtig geschreven, je hebt het ook nog eens gedaan terwijl je er eigenlijk geen zin in had. Zo word je heel snel de baas van je hersenen, maar dan moet je het wel vaker doen’. Ze keek alsof ze niet wist of ze zich belazerd moest voelen, of trots moest zijn, maar ze vouwde haar papiertje op en stopte het in haar grattitude-potje. Mission accomplished.
Ik was niet alleen trots op Yanira, maar ook op mezelf. Zin of geen zin, she did that en dat gold dus ook voor mezelf. Soms moet je een paar minuten me-time inleveren om je kinderen wijze lessen te leren en soms zijn die zelfde lessen van toepassing op jezelf. Deze techniek op mezelf loslaten? Hell yes, ik kan wel een portie discipline gebruiken! Ga jij ook proberen de baas van je hersenen te zijn en ga je deze uitdaging met je kids aan? Brand los in de comments, ook als je nu even geen zin hebt 🙂 #jijbentdebaas
