Er is licht aan het einde van de tunnel

share online:

Ik weet het. De titel is een tikkeltje dramatisch voor dit onderwerp, maar ik vind het dus echt belangrijk dat jullie de lading snappen als ik zeg dat ik OPGELUCHT ben. We zijn inmiddels maanden verder. 7 om precies te zijn. Ik moet toegeven dat ik al soort van had opgegeven eigenlijk. Je kunt zeggen dat ik weer helemaal terug bij af was en dat ik niet van plan was weer opnieuw te beginnen. Ik was het gewoon zat en ik had werkelijk waar geen greintje hoop meer. Ken je dat? Dat je gewoon de handdoek in de ring gooit en accepteert dat sommige dingen nou eenmaal niet zijn weggelegd voor jou…..schijnbaar had ik het dus gewoon niet in me. Ik was ervan overtuigd dat iemand anders deze taak op zich moest nemen, want mij lukte het in ieder geval NIET!
IMG_7552
Terneergeslagen liet ik het allemaal maar gewoon gebeuren, maar gek genoeg ontstond er ergens along the way een soort gevoel van vechtlust. Zomaar out of the blue. Of naja, het kwam ergens vandaar, maar ik kan niet precies zeggen wat de doorslaggevende factor in dit alles is geweest. Misschien de naderende bevalling – want nog een kleine 7 weken te gaan – of het steeds lichter worden van mijn portemonnee, of gewoon de onaangename en doordringende geur die mij telkens nog net niet van mijn stokkie liet gaan….. I dunnow….maar ergens op een willekeurige zaterdag ontstond er kortsluiting. Allereerst kan ik als ik goed mijn best doe alles wat ik wil  – de les die ik mijn dochters met klem mee wil geven so practice what you preach…en daarnaast was ik dus heus niet van plan mij uit het veld te laten slaan door een twee-jarige. ‘Mama is nog steeds de baas in huis en hier gebeurt wat IK wil’ sprak ik mezelf moed in.
Met die attitude confronteerde ik mijn kleine peuterpuber die bewuste zaterdag met het nieuwe plan van aanpak. ‘Yanira’ zei ik streng. ‘Vanaf vandaag gaan we geen luiers meer aan. Je gaat een onderbroek aan en je gaat op het potje plassen. Net als de olifant (uit het boekje van de bibliotheek)’. De zeven peuters (ook uit het boekje van de bieb) die konden het ook hartstikke goed, dus jij kan het ook. Doe je luier maar uit, gooi het in de prullenbak en dan pak ik een onderbroekje voor je’. Ze keek me aan alsof ze water zag branden…..want ja, ze was al weer helemaal comfortabel geworden met het plassen in haar luier(broekje, want dat was dan zogenaamd een onderbroek). MIND YOU, ze was 7 maanden geleden haast zindelijk als het aankwam op plassen, maar poepen was een drama, dus mama was comfortabel geworden met het NIET schenken van aandacht aan deze hele kwestie. Teveel gedoe.
IMG_7553
Even rewinden naar augustus, waar deze ellende begon. De maand waarin ik dapper 5 handige tips uitdeelde over hoe je het het best kunt aanpakken als je, je peuter gaat trainen op zindelijkheid.  Oh wat wist ik het allemaal toch goed…..maar God wat ging dat mis zeg. Luister, ik zeg niet dat jullie mij niet serieus moeten nemen wanneer ik tips geef – ze werken namelijk echt als je, je er aan houdt. Dat zeg ik dus: je moet je eraan houden, want anders werkt het niet! Neem me dus vooral serieus wanneer ik tips geef, maar houd in je achterhoofd dat ze alleen werken als jij werkt. Dat gezegd te hebben…… in plaatst dat ik mijn eigen tips serieus nam, deed ik exact het tegenovergestelde wat uiteraard resulteerde in – je raad het al – het tegenovergestelde.
Fast forward naar die bewuste zaterdag waarop ik het allemaal gewoon zat was. De eerste dag stond mij de wanhoop wederom nabij. Hoewel ze een aantal keer netjes aangaf dat ze moest plassen, waren haar onderbroekjes helaas niet vrij van ranzige poepvegen. Terwijl het ene stemmetje in mijn hoofd mij ervan probeerde te overtuigen dat ik water naar de zee aan het dragen was, zei het andere stemmetje dat ik niet moest opgeven. Mijn geduld – waar ik relatief weinig van heb – werd flink op de proef gesteld. Onderbroek na onderbroek verdween in de wasmachine, ongelukje na ongelukje ging voorbij…. maar weet je,  ik probeerde rustig te blijven en stelde haar gerust. De eerste dag was het zwaarst….de tweede dag was minder zwaar, de derde dag viel reuze mee….maar op de vierde dag had ze een mini terug val….and I lost my cool. Haar reactie op haar gefrustreerde moeder? ‘Mama, ik wil niet meer groot zijn, mag ik mijn luierbroekje weer terug?’. Mijn hart brak. Dit bracht mij weer met beide benen op de grond…..en ik voelde me meteen the worst mom ever voor mijn gebrek aan geduld. Ik knuffelde haar, stelde haar gerust en ging weer hoopvol verder. Op den duur was ze weer gewend aan het dragen van onderbroekjes en werden de ongelukjes met de dag minder. Ik was trots op ons. ONS ja….je denkt toch niet dat ik mezelf hierin geen schouderklopjes heb gegeven…..geduld hebben is niet mijn sterkste punt….this was victory!
IMG_7551
Hoewel plassen na een week echt richting perfect ging, was poepen nog steeds niet echt gelukt. Daar baalde ik wel echt ontzettend van, want dit was wat mij in de eerste instantie deed opgeven. Het was een reality check, want plassen was nooit ‘het probleem’. Na het zoveelste poep-incident had ik weer een ‘ik ben het zat’ moment en ging ik samen met haar op de wc zitten. Ik op de wc en zij op het potje. Ik deed alsof ik ook een grote boodschap moest doen en verzocht haar samen met mama te drukken. Het werd een soort spelletje dat voor mijn gevoel eindeloos duurde, maar de overwinning was nabij. ‘Mama ik heb gepoept op het potje’ gilde ze op een gegeven moment blij. Vol ongeloof keek ging ik kijken – ze had dit vaker gezegd en het was nog nooit echt gebeurt – en ik geloofde niet wat ik zag! Ik zal jullie de details van de inhoud van het potje besparen, maar op die dag heeft ze voor het eerst in haar bijna 3-jarige bestaan een ‘grote mensen poep’ in haar potje gedaan (try not to visualize this :)). Net als de olifant uit het boekje van de bieb. Trots dat ze was! Groot dat ze zich voelde. Ik denk dat de buren mijn kreet van blijdschap hebben gehoord. Dit was een mijlpaal en ze heeft wel 6 stickers gehad voor deze geweldige prestatie. We hebben samen een vreugde dansje gedaan en vanaf deze dag werden ook de poep-ongelukjes steeds minder. Vandaag, kan ik met trots zeggen dat mijn dochter officieel zindelijk is overdag. ‘S nachts gaan we gedurende de komende weken langzaam afbouwen want ze wordt tijdens haar middagdutje (die ik binnenkort helaas vaarwel moet zeggen) ook al wakker met een droge luier. Het zag er uitzichtloos uit, maar er was daadwekelijk licht aan het einde van de tunnel. Deze uitdrukking is echt op z’n plek, al zeg ik het zelf!
image
Als je nog naar mijn tips durft te luisteren verwijs ik je door naar dit artikel: Mama, ik heb een sticker verdient ! Hoe ging de zindelijkheidstraining jou af? Do let me know in the comments.
From Serenitheory with love

share online:

2 Comments

  1. Rowan
    27 maart 2017 @ 14:40

    Ik moet je eerlijk zeggen dat ik soms vergeet wat er allemaal bij het moederschap komt kijken. Dit is wel een reality check, hoor! Props aan jullie 🙂
    X, Rowan

    Reply

  2. Beryl
    27 maart 2017 @ 22:50

    Ik denk dat ik de hele dag je blog ga lezen als ik angry ben. Preptime!

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten