En toen was je mama…

share online:

“Doe je een beetje rustig met je moeder” zei hij met z’n hand al wrijvend over m’n buik. De kleine was weer eens flink tekeer aan het gaan en m’n buik bewoog alle kanten op. Ik was nu 36 weken zwanger. Een baby van zo’n 45 cm in mijn buik, hoogstwaarschijnlijk al een heel stuk ingedaald. Het was bijna zover. Ik las bevallingsfolders over hoe je, je voorbereid en hoe je een beetje om kan gaan met de pijn ( voor zover dit mogelijk was). Alles kon nu ook zo’n beetje klaargezet en ingepakt worden, dus ik ging ook daarmee aan de slag. Maar wacht, “Moeder”, zei hij. Het kwartje viel toen pas zo ongeveer een beetje, denk ik. Ik was niet alleen zwanger en er zat niet alleen een kindje in m’n buik. Nee…ik was moeder. Ohh wauw…wat een gek idee!  Er ging van alles door me heen. Hallo, zo had ik het nog niet zo echt bekeken hoor. Er groeide een kind in mijn buik, mijn kind. Dat maakt mij dus… De mama van……Ok!
Dat moest even goed tot me doordringen. Een overweldigend gevoel van angst nam het moment even over. Want ik was tot nu toe alleen maar bezig geweest met zwanger zijn en de bevalling, maar na de bevalling stond me nog een heleboel te wachten. Moederschap. Wat wist ik daar nou eigenlijk van? Verantwoordelijk voor een mensenleven, voor de rest van mijn/haar leven. Het werd tijd daar even goed bij stil te staan. Ik begon steeds meer te letten op mijn eigen moeder en ik probeerde zover ik het me kon herinneren terug te gaan naar mijn jeugd om “af te kijken” bij haar. Ik had nog maar een paar weken. Hoe zou ik dit gaan aanpakken? Ik had daar niet over na gedacht en dat moest ik gaan doen, want over een maand is mijn kleine meisje er en dan moest ik er klaar voor zijn.
Toen ik op 23 oktober in de nacht/ochtend de eerste weeën voelde opkomen, dacht ik…”This is the moment”. Ik was inmiddels 41 weken zwanger en het had nu lang genoeg geduurd. Dat moment liet echter nog even op zich wachten. Ongeveer 40 uur later was het moment daar. Op 24 oktober 2011 om 22:33 werd ze geboren. Onze dochter. Haley-Joy Jennifer Reina Hanenberg.. Mijn “HELDIN DIE DE VREUGDE BRENGT”. Mijn parel, mijn diamant, Queeny, mijn kleine koningin! Ik ben mama, hij is papa, wij zijn een gezin. We zijn “de ouders van” en dat zullen we altijd blijven. Alle clichés over pasgeboren baby’s kan ik bevestigen. Ze is perfect! Ik was de pijnlijke weeën bij onze eerste ontmoeting direct vergeten en ze was het allemaal waard! Er bestaat geen kind dat mooier is dan mijn meisje en er bestaan geen woorden die kunnen beschrijven wat ik voor haar voel. Ze is het grootste wonder dat er bestaat! We zijn nu inmiddels bijna 3 weken verder en elke ochtend betrap ik mijzelf erop dat ik naar haar staar. Vol ongeloof en verwondering. Zo een klein kwetsbaar mensje, 9 maanden gedragen en nu hier in ons midden. God, wat hou ik van haar!
Elke dag ontdekken we nieuwe dingen van elkaar en leren we elkaar beter kennen. Ik ben zo dankbaar dat ze er is, gezond en wel. In week 36 dacht ik dat ik nu helemaal ontwikkeld zou moeten zijn tot moeder, alsof er een of ander knop om zou gaan die er voor zou zorgen dat ik officieel klaar was. Ik ben nog niet klaar, maar ik ben aardig op weg. Alles is nieuw. Elke dag leer ik iets nieuws over moederschap en veel gaat zo goed als automatisch. Zij helpt me op weg. Als ik naar haar kijk groeit er een hevige drang om haar te beschermen in mij. Er is niets dat ik niet zou doen voor haar. Ik hou van elke beweging die ze maakt en elk geluidje dat zij produceert. Ze is prachtig. Zelfs wanneer ze huilt en haar kleine vuistjes woest om zich heen slaat omdat ze wil eten of een schone pamper wilt. Ze is mijn dochter en ik ben haar moeder. Eerst waren we met z’n tweeën en nu zijn we met z’n drieën. Zij maakt dat haar oma’s, ooms en tantes en alle anderen om haar heen stralen van trots en geluk! Ze is de rede van de constante brede glimlach op het gezicht van haar vader. Zij is nu de zin van ons bestaan.

H.J.R.H… The most wonderful thing in my life!

share online:

2 Comments

  1. Naomiie Love
    11 november 2011 @ 12:09

    Super mooi! *pinkttraantjeweg*

    Reply

  2. En toen was je mama van twee.. – Serenitheory
    18 mei 2014 @ 10:42

    […] maakte ik op 24 oktober 2011 voor het eerst kennis mee. Ik weet nog hoe overweldigend het was. Ineens was ik mama. Dat aller eerste moment, dat je een blik werpt op het mensje dat 9 maanden lang in je buik heeft […]

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten