Dan moet u toch beter kijken mama?

share online:

Afgelopen week, al haastend om de deur uit te gaan met m’n kids was ik op zoek naar m’n slipper. Gemakzuchtig als ik soms kan zijn, vroeg ik Haley om even onder de bank te kijken of ze m’n slipper daar zag liggen. Sorry not sorry…..ik had echt even geen kracht om te bukken – ik heb het al zwaar genoeg, dat moeder zijn kost energie –  en bovendien kunnen kinderen altijd wel extra beweging gebruiken (ja, zo praat ik dit soort dingen goed voor mezelf). In plaats dat ze onder de bank keek, liep ze rechtstreeks op m’n slipper af, die naast de kast bleek te liggen. Ze overhandigde mij de slipper en zei:’ alstublieft mama’ en vervolgens zei ze met een brutale blik in haar ogen: ‘dan moet u toch gewoon even beter kijken mama’…..en weg was ze. En ik? Ik stond met m’n mond vol tanden te kijken hoe ze triomfantelijk wegliep, want ze had me zojuist een koekje van eigen deeg gegeven.  Soms twijfel ik eraan of mijn kinderen wel naar mij luisteren, maar op dit soort moment word ik eraan herinnert dat ze écht wel horen wat ik zeg! Ze kiezen mooie momenten uit om mij te laten weten dat ze de dingen die ik tegen ze zeg wel degelijk opslaan in hun kleine hersentjes. Hier nog 3 van dit soort koekjes van eigen deeg:
Untitled-10
1: Dat kunt u toch ook even netjes vragen?
Wanneer mijn kids tijdens het spelen ruziemaken (lees: spelen tijdens het ruziemaken), bijvoorbeeld om een stuk speelgoed en dingen van elkaar afpakken sta ik al klaar om in te grijpen. Ik neem ze apart om uit te leggen dat ze geen ruzie moeten maken en samen moet spelen. ‘Als je er ook mee wilt spelen, dan moet je dat gewoon even netjes vragen. Niet afpakken, dat is niet netjes.’
Als Haley op haar beurt iets heeft gepakt waar ze met haar vingers vanaf moest blijven, gris ik het uit haar hand, maar voordat ik haar streng kan toespreken om even haarfijn uit te leggen dat ze met haar vingers van spullen af moet blijven die niet van haar zijn, heeft ze haar antwoord al klaar. ‘Mama, dat kunt toch ook even vragen u hoeft het niet af te pakken, dat is niet netjes’. In my face!
2: Dan hoeft u toch niet zo te schreeuwen 
Soms kunnen m’n meiden behoorlijk tekeergaan tegen elkaar. Vaak is speelgoed de boosdoener, want ze zijn beide erg gesteld op (hun eigen) speelgoed. Dat ruzie maken tijdens het spelen gaat dan ook gepaard met geschreeuw, want ze denken schijnbaar dat door (hard!) te schreeuwen, ze eerder krijgen wat ze van elkaar willen. De een overstemt de ander, maar mama staat natuurlijk paraat om daar wat van te zeggen. ‘ Je hoeft niet zo te schreeuwen, daar los je niets mee op. Probeer maar even rustig te praten, dat werkt veel beter’.
Ik geloof dit echt, maar geloof me ook wanneer ik zeg dat ik nog steeds niet altijd rustig tegen m’n kinderen praat op momenten dat ze niet (meteen) naar mij luisteren. Na 3 keer waarschuwen verhef ik regelmatig mijn stem….maar Haley is niet vergeten hoe mama daar eigenlijk over denkt, dat schreeuwen. ‘Mama, dan hoeft u toch niet zo te schreeuwen, ik hoor het ook als u zachtjes praat’ kreeg ik laatst naar m’n hoofd geslingerd. Tja.
3: Kunt u even ophouden, ik vind het niet leuk
Ik heb twee hele lieve kinderen, maar ze zijn beide weleens geneigd om elkaar te plagen. Vooral Yanira, die is haar zus soms echt aan het uitdagen, maar grote zus kan er ook wat van. Ik kan natuurlijk niet toekijken en probeer ze uit te leggen dat plagen niet leuk is. ‘Wanneer iemand zegt dat je ergens mee moet ophouden, dan moet je stoppen. Het is niet leuk om iemand te plagen, jij vindt het ook niet leuk om geplaagd te worden, ga maar even sorry zeggen’.
Maar laten we eerlijk zijn, soms is het wél leuk om je kids te plagen, of ben ik de enige moeder die onder het mom van ‘het is onschuldig’ het soms gewoon even niet kan laten om te etteren. Laats toen ik Haley achter haar oor kriebelde en ze al 3x ‘stop hou op’ had gezegd, gilde ik het uit van plezier. Zij vond het minder plezierig. ‘Mama, kunt u daar even mee ophouden, ik vind het niet leuk’ zei ze met een kalme stem. Oké Haley, ik stop al. Het is al niet meer leuk zo (voelde me ook echt even op m’n vingers getikt).
Oh, toch nog een vierde niet-te-vergeten-mama-ik-heb-je-gehoord-momentje van mijn jongste dochter, die ik regelmatig probeer uit te leggen dat ze niet moet huilen wanneer ze haar zin niet krijgt. Mevrouw heeft er een handje van om in tranen uit te barsten wanneer iets haar niet bevalt, maar mama vindt dat ze flink genoeg is om te zeggen wat er aan de hand is. Ik herhaal dit dagelijks, met onderstaande link (filmpje) als resultaat. Ik kan niet zeggen dat de boodschap niet is overgekomen.


Degene die ooit opperde dat kinderen net als sponsen zijn, wist waar hij het over had. Ze nemen het in hun op en wachten op het juiste moment om je eigen woorden tegen je te gebruiken. Ik ben benieuwd of jullie dit herkennen…deel jouw momenten met me in de comments.
From Serenitheory with love
 
 
 

share online:

4 Comments

  1. Iraida
    25 juli 2016 @ 08:06

    Heerlijk, ik heb er weer van genoten! Je kunt zo goed beeldend schrijven! Love it❤️

    Reply

    • Serenitheory
      25 juli 2016 @ 10:13

      Dank je wel Irai!! ?

      Reply

  2. Janeshca
    25 juli 2016 @ 10:07

    Hahaha… Leuk en mooi geschreven!

    Reply

    • Serenitheory
      25 juli 2016 @ 10:13

      Thanks lieverd ?

      Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten