Ze is eigenlijk best een makkelijk kind. Ze is flexibel en doet bijna nooit moeilijk. In uitzonderlijke gevallen, wanneer ze écht haar mind ergens op heeft vastgepind, dan kan ze wel eens onhandelbaar gedrag vertonen, maar ik kan je beloven dat dit niet vaak is. Tis echt een lieverd en dat zeg ik niet alleen omdat het mijn dochter is. Ze is écht een lieverd al kan ze ook behoorlijk bijdehand zijn. Ze is is zorgzaam, behulpzaam, ontzettend pienter en ze heeft een goeie dosis humor. Dat heeft ze van mij. Haar zachte karakter doet mijn hart smelten. Het is echt zo een kind dat overal goeie dingen in ziet, misschien een tikkeltje naïef, maar ook dat heeft ze van haar mama. Ze is ontzettend zweverig en gevoelig, deelt graag en is zo heerlijk eerlijk (en hoe meer ik haar beschrijf des te meer ik besef dat ze qua karakter ontzettend op haar moeder lijkt *geeftzichzelfeenschouderklopje*).
Één van de mooie karakter-eigenschappen van mijn oudste dochter – haar flexibiliteit – wordt de afgelopen periode behoorlijk op de proef gesteld. Er veranderen in haar omgeving – en dan voornamelijk bij ons thuis – ontzettend veel dingen en dat gaat mijn 5-jarige natuurlijk niet voorbij. Hoewel het veel dingen zijn waaraan zij zich moet aanpassen, heeft ze geen moment geklaagd. Toen ze mijn zwangerschap ontdekte en zich realiseerde dat er ‘een nieuwe Yanira’ bij ons kwam wonen, was ze net zo enthousiast als bij de komst van haar jongere zusje. Ze wilde zo graag een broertje en haar wens werd werkelijkheid! Ze kon haar geluk niet op, ook al wilde dit zeggen dat ze HAAR kamer moest gaan delen met haar zusje. Sterker nog, ze keek uit naar het moment dat ze Yanira mocht verwelkomen, want een stapelbed, dat zag ze wel zitten – vooral omdat de bovenste plek voor haar is gereserveerd.
Toen ze begin maart plotseling uit haar klas werd ‘gerukt’ omdat de school had besloten de samenstelling van de klassen te veranderen, deed ze super luchtig. Mama was lichtelijk in paniek – want ga je de juffies en de kindjes van groep 1 niet missen? – maar ze had me droog aangekeken en gezegd dat ze die heus nog wel zou tegenkomen op school. Dapper begon ze in haar nieuwe klas en hoewel ik het idee heb dat ze wel moet wennen aan het feit dat ze nu alleen met groep 2-ers in de klas zit, laat ze dit niet perse blijken. In het begin misschien een heel klein beetje, maar ze gaat er inmiddels geweldig om met deze plotselinge verandering zo midden in het jaar, terwijl ik als moeder er nog steeds mijn weg in probeer te vinden.
Dat het huis i.v.m met de komst van de baby helemaal op z’n kop staat is voor mijn kleine stoere kind ook geen probleem… ze vraagt me juist waarmee ze me kan helpen, want dat vindt ze prachtig! Zo ook, toen ik besloot dat het tijd werd de kleren van haar en haar zusje uit te zoeken. Alles wat te klein was voor Yanira zouden we weggeven en alles wat te klein was voor Haley-Joy dat mag Yanira wel hebben. ‘Toen ik nog 3 was, was dit van mij hè, maar nu mag Yanira het wel van me hebben, want ik ben groot’. De wijsneus. Dat werd dus kleren uitzoeken en dan óf in een zak verzamelen óf sorteren en in de nieuwe kasten opbergen. Ze vond het zo spannend en stond er op mij te helpen. Het ging hartstikke goed, tot dat we bij een te klein kledingstuk belandde waaraan zij vanaf dag 1 ontzettend veel waarde had gehecht. Haar zachte vest, zoals ze die zelf noemt. Ze was erbij toen ik het voor haar kocht en het was liefde op het eerste gezicht. Sinds die dag – ergens in december 2015 – waren zij en haar zachte vest onafscheidelijk. Of het nou wel of niet bij haar outfit paste, zodra ze de kans kreeg trok ze het aan. Ze heeft er best lang kunnen genieten, want hij was destijds een maatje te groot….maar ondertussen is ze eruit gegroeid. Ook dit kledingstuk zou dus zoals afgesproken naar haar zusje gaan, maar ze was het hier absoluut niet mee eens. ‘NEE’, schreeuwde ze boos. ‘Dit is MIJN vest, ik vind het nog steeds mooi en ik geef het NIET aan Yanira’. Ik slikte. Er ging van alles door me heen – waaronder dat welbekende schuldgevoel. Nou laat ik haar, HAAR kamer delen met haar zusje, HAAR speelgoed delen met haar zusje en nu ook nog HAAR kleren afstaan aan haar zusje…..waar ze bij staat. Wat voor moeder doet dat?
Ik probeerde haar kalm uit te leggen dat ook dit inmiddels te klein was en dat ze zo hard gegroeid was dat het helaas niet meer paste. ‘HET IS NIET TE KLEIN’ riep ze woedend terwijl ze demonstratief HAAR vest aantrok. Ze zag dat de mouwen te kort waren, maar negeerde dit star. Ik probeerde haar nogmaals te kalmeren en legde haar uit dat ik heel goed begreep dat het niet leuk was om iets weg te geven waar je zo veel van houdt en deed een poging aan de hand van allerlei metaforen duidelijk te maken hoe goed ik het allemaal snapte. Ik zag in haar ogen dat ze maar al te goed begreep wat ik haar probeerde uit te leggen en ze brak. Het kostte me de grootste moeite om niet samen met haar in tranen uit te barsten, maar van binnen brak ik samen met haar. Haar tranen waren dik en echt. Ze had zelfs niet zo oprecht gehuild toen ze haar kleine teen tegen de koelkast aan had gestoten – we weten allemaal hoe echt die pijn is! Haar verdriet was zichtbaar en ze kon er niet met haar verstand bij, dat ze haar dierbare vest niet langer aan kon. Ze had inmiddels toe gegeven dat de mouwen écht te kort waren maar: ‘NOU EN’ had ze gefrustreerd uitgeschreeuwd en ik wist dat het menens was ( FYI, Haley-Joy heeft een gloeiende hekel aan te korte mouwen). Het heeft even geduurd, maar na een goed en gewichtig gesprek over loslaten, samen delen en de kracht van geven, droogde ze haar tranen en gaf ze haar zachte vest aan haar zusje. Ze legde haar zusje uit dat dit niet zomaar een vest was en dat ze verwachtte dat ze er zorgvuldig mee om zou gaan en haar zusje beloofde- onder de indruk van de preek van haar zus – op haar beurt plechtig dat ze dit zou doen. Mijn moederhart smolt. Het is niet makkelijk, al die veranderingen in haar leven en dat moet ik mij heel goed realiseren….hoe flexibel ze ook lijkt te zijn!
Ik ben hoe dan ook trots op hoe ze met deze – en vele andere situaties – om is gegaan. Mocht ik haar zachte vest ooit nog tegenkomen zorg ik ervoor dat ik het opnieuw aanschaf, twee maten groter!
Hoe gaan jullie kids om met (grote) verandering in huis? Do let me know in the comments!
