Waarom ik even moest wennen aan mijn zoon

share online:

Vanaf mijn eerste zwangerschap wilde ik dolgraag een zoon. Toen Haley-Joy in mijn buik zat, had ik haar voor dat ik het geslacht wist al Jahno genoemd….en ik kocht op de jongensafdeling van de H&M haar eerste pakje. Toen ze toch een meisje bleek te zijn, was er wat mij betreft geen man over boord hoor. Het pakje had best een unisex-gehalte én meisjes waren ook leuk. Eigenlijk had ik mezelf toch altijd wel een beetje bestempeld als ‘meisjes mama’ en als kind zei ik altijd dat ik dochters wilde “later wanneer ik groot zou zijn”. So actually this made perfect sense en ik besloot – alsof ik het voor het zeggen had – dat mijn 2e kind dan wel een jongetje zou zijn.

Voorbestemd om meisjes op te voeden?

Toen ik zwanger was van mijn tweede, was ik er sterk van overtuigd dat het een jongetje zou worden. Ik voelde het aan m’n water zoals ze dat zeggen en de vorm van mijn buik zag er ook wel uit alsof ik een jongetje droeg. Ik zag zo’n koningskoppel helemaal zitten. Nu was ik er ook wel aan toe en Haley-Joy kon wel een broertje gebruiken voor de ‘balans’ in huis. Ik weet niet wat ik zo dacht te voelen aan mijn water en de vorm van je buik zegt klaarblijkelijk precies niets over het geslacht, want ik had het hartstikke mis. Yanira is zo “meisje als het maar kan” en ik weet nog toen ik haar geslacht ontdekte dat ik dacht: ‘zie je wel……ik ben denk ik gewoon voorbestemd om meisjes op te voeden’. Ik wist op dat moment namelijk zeker dat ik maar twee kinderen wilde. Het was altijd de bedoeling om een ‘even aantal’ kinderen ter wereld te brengen, en 4 kids ging hem niet worden.

3de maal is scheepsrecht

Ach ja, wat weten we nou eigenlijk zeker in het leven. Vrij weinig toch? Zo’n 2.5 jaar na de geboorte van Yanira raakte ik tóch voor de 3e keer zwanger. Nu was ik vanaf ‘dag 1’ geobsedeerd met het geslacht. Ik was klaar voor extra testosteron in huis en ik was ook erg gewillig om mijn ‘schattige meisjes moeder’ imago nu dan echt in te ruilen. Ook Haley-Joy had haar voorkeur duidelijk uitgesproken ‘we hadden al een meisje thuis’ dus de komst van een broertje was éxtra welkom! In de 14e week kregen we het verlossende antwoord. YES! Dit keer was ik dan eindelijk zwanger van een jongen.

Oké en nu?

Toen op 15 mei 2017 het idee van ‘een jongetje krijgen’ tot leven kwam, kon mijn geluk niet meer op. Daar was hij dan eindelijk. Mijn zoon. Ik was mama van twee meisjes én een jongen en dat kon niemand meer van mij afpakken. Mijn geluk ging echter wel gepaard met een kleine reality check. Ik was nu dus moeder van een zoon en zonen, dat zijn geen dochters. Ik had me tijdens m’n zwangerschap toch wel een beetje zorgen gemaakt, want het besef dat ik straks een piemeltje moest gaan verschonen maakte wel even indruk op me. Nu dat tot mij door was gedrongen voelde ik een lichtelijke paniek opkomen……want het ging in mijn hoofd nog verder. De hoe-rozer-hoe-beter-moeder, stond op het punt ‘leven te geven’ aan een kind dat hoogstwaarschijnlijk minder tijd zou gaan besteden aan theekransjes en de poppenhoek. Ik besefte ineens dat ik helemaal niets wist over het opvoeden van jongetjes. Welke dingen moest ik bij hem anders gaan aanpakken en welke dingen juist niet? Kon ik hem dan wel laten meedoen met de dingen die mijn meisjes en ik ondertussen gewend waren om te doen of is dat dan weer te ‘meisjesachtig’. Bestaat er überhaupt zoiets als ‘meisjesachtig’ en wanneer spreken we van “tè”!? Sta je als moeder wel met je zoon voor de spiegel met de boodschap “ik ben mooi, ik ben goed zoals ik ben, ik ben slim” etc. Ik kan je vertellen dat ik mezelf behoorlijk gek gemaakt heb en vaak getwijfeld heb over de beste aanpak. Nu was mijn wens eindelijk in vervulling gegaan, but what if I sucked at being a ‘boys-mom’.

Dat verschonen was wel even een dingetje

Inmiddels is mijn kleine man bijna 1,5 jaar en hoewel mijn vragen en zorgen nog niet helemaal zijn verdwenen, moet ik zeggen dat het tot nu toe allemaal prima gaat. Behalve dat hij een stuk grover is als het aankomt op het omgaan met spelen, merk ik nog niet hele duidelijke verschillen. Naja, dat verschonen was in het begin wel even een dingetje ja, maar dat duurde niet zo heel lang. Hij was verder gewoon een baby – inmiddels dreumes – met een eigen karakter en ik ga zoveel mogelijk mee met zijn tempo. Het is een kind dat nu al vrij duidelijk aan kan geven wat hij wel/niet wilt en dat is fijn. Je merkt dat hij zich behoorlijk optrekt aan z’n grote zussen en dat is mooi om te zien. Het zal me niet verbazen als hij straks ‘de boel’ hier denkt over te nemen als het kleine baasje dat hij is. Dat hokje waar ik mezelf in had geplaatst zorgde voor onnodige paniekaanvallen. Ja…..er zijn nog behoorlijk wat babyboy-vraagstukken die momenteel onbeantwoord zijn, maar gaandeweg hoop ik deze te tackelen…. (Tips zijn trouwens altijd meer dan welkom.)

De typische meisjes mama maakt plaats voor een mama van 2 meisjes en een jongen. Ik ben een moeder met dochters en een zoon. Dat was even omschakelen en wennen want wat zijn we toch gewend geraakt aan die hokjes! Voor zowel mijn dochters als mijn zoon ben ik aan het eind van de dag ben ik gewoon een MAMA! Hun mama!

share online:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten