Wakker worden met oma.
Met z’n allen van de zolder afkomen en een nieuw interieur ontdekken.
“Oma, waarom heeft u de meubels verplaatst?”
“Doe niet gek. Dat heb ik niet gedaan.”
Elke dag hetzelfde liedje.
Wakker worden bij oma. Alle meubels zijn verplaatst.
Op feest met oma.
“Laat dat mens niet zomaar de kamer ingaan. Straks steelt ze nog wat.”
“Oma, ik ben het. Uw kleinkind.”
Met oma naar de dagopvang.
“Hey, goedemorgen. Hoe gaat het ermee?”
Oma praat tegen zichzelf in de spiegel van de lift.
Een brede lach verschijnt, alle tanden bloot.
Ze vindt die vrouw in de spiegel aardig. Ik ook.
Elke dag hetzelfde liedje.
Oma praat tegen zichzelf in de spiegel van de lift.
Thuis met oma.
“Heb je de geiten al eten gegeven?”
“Ja oma.”
We zijn eraan gewend. Die geiten hebben we niet.
Nooit gehad ook.
Elke dag hetzelfde liedje.
We zijn eraan gewend.
Elke dag hetzelfde liedje met oma.
Chanel Lodik
In het kader van World Alzheimer Day, die plaats vond op 21 september, zette communicatievrouw Chanel Lodik deze confronterende woorden op papier. De realiteit als het aankomt op haar oma, voor haar soms grappig en pijnlijk op hetzelfde moment.