De "TERROR Twee"

share online:

IMG_9589Wat houd ik van haar. Mijn 2 jarige, prachtige, super intelligente, grappige – nee hilarische, gezellige, bijdehante, schattige knuffelbeer van een dochter. Heerlijk vindt ze het, lekker bij mama liggen en dan knuffelen en giechelen samen. Heerlijk. Ik weet nog goed toen ze nog een baby’tje was, hoe ik verlangde naar deze fase. De fase waarin haar woordenschat alsmaar groter en groter wordt en we eigenlijk ook nog eens echte gesprekken kunnen voeren. Over de kleuren en de kindjes en het poesje en de bloemen. Alles wat er in haar peuterkoppie omgaat bespreekt ze met mama en ze kletst de oren van mijn hoofd af. De fase waarin ze me écht snapt. Elke keer weer spat mijn hoofd eraf van trots als ik haar een “opdracht” geef en zij die naar behoren uitvoert. Maar zij is trotser hoor, ze is gek op de complimenten die ze  dan krijgt. Vooral wanneer ze zelf haar schoenen of jas aantrekt, of na het plassen netjes heeft doorgetrokken. Met vragende ogen kijkt ze me dan aan.. zo van “mama, zeg dan goed zo Haley-Joy”. Oh en behulpzaam en zorgzaam is ze ook. Vooral als het gaat om haar kleine zusje. Dan pakt ze de fles en zegt “Yanira moet eten mama”. Huppa, fles in de mond en een lieve aai over haar bol. Ik geniet ervan. Ze word zo groot. zucht. *pinkttraantjesweg* Maar niemand heeft me voorbereid op de andere kant van deze leuke fase. Of… naja, we hebben er natuurlijk allemaal wel eens het een en ander over gehoord, maar dat neem je dan niet al te serieus…toch? De term “terrible two’s” was heus wel voorbij gekomen, maar dat zal allemaal wel. Soms zeiden mensen al lachend tegen me: “Is ze al twee? Twee is nee he…bereid je maar voor”. Ik lachte dan maar gewoon mee, niet wetend dat ik het uiteindelijk helemaal niet zo grappig zou vinden.

 “Ze is twee en ze zegt nee!”

foto 1 (1)Het woordje “nee” en mijn dochter zijn tegenwoordig onafscheidelijk. Ik vond het eerst leuk dat ze het verschil tussen “ja” en “nee” doorkreeg. Het lachen verging me pas echt toen ze voor het eerst “Mama, ik ZEG toch nee…!!!” tegen me zei. Oke, dit is dus ook de fase waarin ze alles na zegt wat ze hoort, het in de juiste context plaats, maar totaal niet door heeft dat zij NIET de baas is en het dus ontzettend brutaal is om dit tegen je mama te zeggen. “Echt wel, ja maar, ik wil niet” horen er ook bij, want terug praten wanneer mama wat zegt, dat is natuurlijk hartstikke normaal. Ja, dit pittige meisje met ijzersterke wil, die me nu eindelijk écht snapt, snapt ook hoe ze het bloed onder mama’s nagels vandaan moet halen. Ze hoort best dat mama haar roept, maar speelt liever Oost-Indisch doof dan dat ze luistert. OF ze zegt gewoon dood leuk dat ze “het” niet gaat doen en gaat vrolijk verder waarmee ze bezig is. Ik kom regelmatig rollen behang tekort om mijn kleine wervelwindje achter te plakken. Vooral, wanneer ik haar voor de zoveelste keer heb gewaarschuwd en zij gewoon even besluit dat ze toch maar wel gaat doen wat ze zelf wilt en niet wat mama zegt.
De opstandige fase, waarin ze uitdagend dat ene ding pakt waarover ik telkens zeg dat ze het niet mag pakken. Nog even triomfantelijk naar mama kijken, voordat ze haar kleine stoute handjes in de problemen brengt. Wanneer ik haar corrigeer roept ze: ” vinger niet doen”. Ze heeft natuurlijk helemaal geen controle over die stoute vingertjes van haar. De fase waarin ze koste wat het koste alles zelf wilt doen, want ze is een grote meid en ze kan het allemaal zo goed. “Zelluf doen” is bijna net zo favoriet als “nee”, en OWEE je haar probeert te helpen. De fase waarin ALLES van haar is. Als ze iets in haar handen heeft, dan is het van haar. Als ze het mooi vindt, als het lijkt op iets dat zij ook heeft of als een ander het vasthoud dan is het ook van haar. Als je het afpakt, dan hebben we de poppen aan het dansen. Dan laat ze op een hele luidruchtige manier weten dat ze het daar niet mee eens is. Ja, luidruchtig zijn hoort ook bij deze fase. Stampvoeten en schreeuwen wanneer het even niet gaat zoals mevrouwtje dat wilt en helemaal in paniek raken, huilen en gillen wanneer ze niet snapt dat ze even moet wachten. Ja want het moet natuurlijk allemaal NU en als het niet nu gebeurt dan komt dat dwingerige huiltje tevoorschijn waarbij ze onverstaanbaar gaat praten omdat ze zo verdrietig is. Ontroostbaar, want ze is ondertussen al vergeten hoe stout ze eigenlijk geweest is. Het ritueel van corrigeren, troosten, straffen etc. volgt. Nog geen minuut later begint ze weer van voor af aan. Zei ik al dat ik rollen behang tekort kwam?
image (3)Het klinkt misschien ontzettend gemeen, maar wanneer ik andere moeders hoor klagen over de uitbarstingen van hun dwarse peuterpubertje…dan maakt mijn hart een sprongetje…….van blijdschap. *Gelukkig, niet alleen MIJN kind vertoont dit vermoeiende onhandelbare gedrag er is dus nog hoop*. Soms lijkt het namelijk alsof ik de enige moeder ben met “peuterproblemen”, maar het schijnt dat alle 2-jarige door deze “verschrikkelijke” fase heen gaan “even doorbijten” dus. Ik maak me borst in ieder geval vast nat, want ik heb begrepen dat hierop de “terrifying threes” en de “horribles fours” ook nog volgen en dat er eigenlijk nooit meer een eind komt. Elke leeftijd heeft zo z’n lastige fases, maar dat hoort natuurlijk allemaal bij het ontwikkelen van de kleine koters. Aan ons – ouders – de taak om alle frustraties onder controle te houden, consequent en geduldig te blijven en vooral: Opvoeden, opvoeden, opvoeden, want dit zijn die cruciale momenten. Natuurlijk ook niet geheel onbelangrijk om juist te focussen op alle redenen waarom deze fase ook leuk kan zijn en hoe gezegend we  eigenlijk zijn met het feit dat we ouders moge zijn van hele leuke (b)engeltjes. Want wat houd ik toch van haar…….Mijn 2 jarige, prachtige, super intelligente, grappige – nee hilarische, gezellige, bijdehante, schattige knuffelbeer van een dochter…met al haar bijdehante, opstandige, brutale, dwingerige, koppige en vervelende maniertjes. Wat houd ik van haar!

share online:

5 Comments

  1. Lindy
    6 augustus 2014 @ 16:21

    Ooooohhh Girl be Prepared voor de leeftijd 3 inderdaad!!! Ohhh sjeetje dan weten ze ALLES beter en gaan JOU vertellen hoe je moet schoonmaken en opruimen en vooral hoe je hun speelgoed moet opruimen. En dan krijg je er nog een goed zo mama met klappende handjes erbij! Hahahahah Butt still we love them untill the end. Xxxxx Lindy

    Reply

    • serenitheory
      6 augustus 2014 @ 16:59

      Hahahah Lindy, ik zie het al helemaal voor me met dat wijsneusje van me dat wordt nog wat hoor sjonge jonge… Ze kunnen ontzettend lastig zijn maar ze moeten er idd wezen haha xx

      Reply

  2. chanellodik
    6 augustus 2014 @ 17:10

    Ik vind dit echt de leukste leeftijd die bestaat, maar misschien ook omdat ik die kinderen weer teruggeef hahaha.

    Reply

  3. Mika
    8 augustus 2014 @ 10:55

    Ik weet precies wat je bedoeld Senny. Ik zit nu in die horribles fours. Maar net als hoe je zet, deze fase doorstaan wij ook.

    Reply

  4. Mama de schreeuwlelijk – Serenitheory
    15 augustus 2014 @ 09:27

    […] de vraag: is het wel mogelijk om NIET tegen je kind te schreeuwen? Wanneer ik mijn momenteel super opstandige peuter zo’n 6 keer rustig gewaarschuwd heb en zij gewoon weigert te luisteren, dan komt er een […]

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten