Mama de schreeuwlelijk

share online:

 
Op LOVE2BEMAMA kwam ik vorige week  het onderstaande filmpje tegen:

Al ja-knikkend bekeek ik het filmpje, want wat was dit herkenbaar zeg. Ik dacht “goh, hier zit echt wat in, yup ze heeft gelijk, uhuh dat doe ik ook”. Aan het einde van het filmpje daagt ze de kijkende moeders uit om een week lang eens even minder (en liever helemaal niet) te schreeuwen tegen hun kinderen. “Challenge accepted” dacht ik dapper. Vol goede moed nam ik mezelf voor dat ik dat wel gewoon eventjes ging doen. Ik weet van mezelf dat ik best een keel op kan zetten als mijn dochter weer eens aan het klieren is. Dat kan best minder. En trouwens, hoe moeilijk is het nou om niet tegen je kind te schreeuwen? Gewoon niet schreeuwen toch? Nog dezelfde dag ondervond ik hoe moeilijk dat daadwerkelijk voor mij was. Want, wat kan ik eigenlijk toch een schreeuwlelijk zijn.
Na slechts 1 dag stelde ik mezelf de vraag: is het wel mogelijk om NIET tegen je kind te schreeuwen? Wanneer ik mijn momenteel super opstandige peuter zo’n 6 keer rustig gewaarschuwd heb en zij gewoon weigert te luisteren, dan komt er een punt waarop ik denk “EN NU BEN IK HET ZAT”. Ik waag dan alsnog een poging niet te ontploffen *telttothonderd* en loop met grote passen gewapend mijn “mama-is-heel-boos-op-jou-frons” op haar af. Vervolgens ga ik op m’n hurken zitten, kijk ik haar aan en spreek ik haar streng toe, maar dit maakt op dat onverschrokken meisje dat Haley-Joy genoemd word soms nóg geen indruk. Tja en dan moet ik er toch aan geloven en hoor ik mezelf tegen haar tekeer gaan – ja want mijn geduld is inmiddels toch echt wel op – en pats boem, ze doet ein-de-lijk, wat ik zeg. Kort daarna, voel ik me vaak inderdaad een beetje schuldig, maar het werkte wel….hmmmm. “Hè, heb ik me nu toch weer laten gaan, waarom luistert ze toch niet gewoon, dan hoef ik niet zo te schreeuwen” – Tja mama, misschien gewoon omdat ze twee is en dwars doen helemaal bij haar leeftijd hoort….:-)

foto (1)“Je weet pas hoe Surinaams je bent, als je mama bent” – Deze opmerking maakte mijn zusje toen ze de link naar dit filmpje op facebook zag. Dit klopt. Nou heb ik zelf niet perse een “typisch Surinaamse” opvoeding gehad, maar ik merk wel steeds meer aan mezelf dat ik toch best een Surinaamse moeder ben. Dit merk ik vooral aan mijn woordkeuze wanneer ik boos ben…ik kan er denk ik niet omheen #surinaamsemoederszullenmebegrijpen. Wanneer ik tegen Haley-Joy uitval en zij begint op haar beurt te huilen, dan vraag ik haar met een luide stem “of ze een echte rede wilt om te huilen”. Ook wanneer ze zich bezeerd na een onmogelijke actie uitgevoerd te hebben waar ik haar bij voorbaat voor heb gewaarschuwd vind ik dat ze “kletst”. Niet bij deze mama komen uithuilen, want eigen schuld dikke bult – had je daar maar niet op moeten klimmen, achhh!

Maar goed, waarom schreeuw ik nou eigenlijk echt?
Eerlijk? Soms schreeuw ik ook gewoon omdat het even “makkelijker” voor me is. Soms is ze gewoon ontzettend aan het klieren en heb ik geen zin om helemaal naar haar toe te lopen om haar daar rustig op aan te spreken. STOP gewoon met hinderlijk doen…en NU graag want ik ben bezig. Nou merk ik ook wel dat als ik moe ben ik nog sneller geneigd ben van de ene hoek van de woonkamer “HOU OP, LAAT DAT, KOM HIER, DOE NIET etc.” naar de andere hoek te schreeuwen. Mijn humeur op dat moment speelt een hele grote rol en als ik al eenmaal geprikkeld was dan verlies ik mijn geduld dus ook een stuk sneller.

keep-calm-and-stop-yelling-3 (1)Elke keer beloof ik mezelf weer dat ik het niet meer ga doen…want el-ke keer wanneer ik tegen mijn meisje uitval, voelt het achteraf zwaar vervelend aan. Zo werkt dat gewoon. Er moet toch een manier zijn, een soort middenweg, waardoor ik het net iets meer onder controle krijg. Ik ben het toch ook wel met Linda eens dat een rustige aanpak uiteindelijk effectiever is. Kinderen mogen natuurlijk niet de dupe zijn van het feit dat wij als moeders even niet lekker in onze vel zitten. Constant als een bezetene tegen je kind lopen schreeuwen heeft natuurlijk weinig zin, maar ik denk wel dat het zo nu en dan nodig is om eens goed je stem te verheffen tegen je kinderen. Vooral als je het goed onder controle hebt en juist haast nooit schreeuwt, kan het nog eens goed indruk maken op je kind wanneer je dat een keer wél doet.
Enfin, deze moeder gaat heel erg haar best doen een stuk minder te schreeuwen tegen haar kleine koter en waagt opnieuw een poging de uitdaging  aan te gaan minder te schreeuwen. Er bewust op te letten in ieder geval. Zijn er nog meer mama’s die de uitdaging met mij aangaan?
 

share online:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten