Ik ga niet vertellen dat mama een baby in haar buik heeft

share online:

Mijn kinderen mochten het echt nog niet weten van mijn zwangerschap. Ik was nog maar net zwanger en kinderen zijn van die flapuits die het er dan per ongeluk uitfloepen tegen mensen die het nog helemaal niets aangaat….zo in het begin. Mijn ontdekking begon langzaam in te zinken. Oke, ik was dus zwanger. Het was me – vanwege m’n onregelmatige menstrueren – totaal niet opgevallen dat ik overtijd was….en zwanger zijn was wel het laatste waar ik nu mee bezig was. Maar die verdomde broek, waarvan de knoop niet meer wilde dichtgaan, maakte me wakker. Ik had teruggerekend naar mijn laatste menstruatiedatum, dus ik zou nu rond de 6/7 weken moeten zijn dacht ik zo. Maar dat kon niet kloppen. Mijn buik was dusdanig opgezet, dat ik er van overtuigd was dat ik al 3 maanden zwanger was. Ik wist het zeker. Ik was zo een uitzondering op de regel die gewoon nog even menstrueerde tijdens de zwangerschap. Ongerust nam ik contact op met mijn huisarts. Ik had 2 weken geleden ook nog eens antibiotica geslikt om mijn blaasontsteking om zeep te helpen en op de bijsluiter stond dat dit middeltje niet samenging met zwangerschap. Ja, wist ik veel. Ik kan nogal paniekerig aangelegd zijn en wanneer ik paniekerig ben, dan ben ik nóg overtuigender. Ik wist mijn huisarts er dus van te overtuigen dat ik nu al een echo nodig had. Ik moest gerustgesteld worden, want stress was niet goed voor de baby en die antibiotica is eigenlijk niet bedoelt voor zwangere vrouwen. Daarnaast, wilde ik gewoon horen dat ik al zeker 12 weken zwanger was. Er moest een verklaring zijn voor m’n nu al veels te bolle buik.
Een week later kon ik bij de gynaecoloog terecht voor een echo en ik moest vanwege het tijdstip mijn jongste dochter meenemen. Ik legde haar uit dat ze even met mama mee naar de dokter moest. Zij had – met haar 2,5 jaar – natuurlijk geen flauw benul van wat er allemaal speelde, dus het was veilig. Dit blijft een spannend moment, ook al was het nu toch al wel de 3e keer dat ik dit mee maakte. De 3e keer, want ik flikte het ‘ elke zwangerschap’ weer hoor, zo een vroegtijdige echo.  Ik ging op de behandeltafel liggen en Yanira keek ondertussen haar ogen uit…. ‘Mama broek uit‘ zei ze gefascineerd. Tja, het moest inwendig, dat was dan minder prettig, maar hey…ik had het er voor over. Na enkele minuten vielen de verlossende woorden: ‘Het is nog ontzettend pril, maar zoals het er nu uitziet gaat alles prima met uw baby, van harte gefeliciteerd’. Ik slaakte een zucht van verlichting. Ik zou einde ochtend gebeld worden met een exacte meting die uit zou wijzen hoe lang ik op dat moment nou echt zwanger was. Ik was verbaast om te horen dat ik daadwerkelijk pas rond de 7 weken zwanger was. Bij de 2e was mijn buik al vrij vroeg zichtbaar, maar dit sloeg echt alles. Het scheen normaal te zijn, dus ik nam het maar aan voor waarheid. 7 weken dus.
ultrasound-of-a-pregnant-woman
Die avond gebeurde meteen waar ik al bang voor was, maar eigenlijk toch niet aan had zien komen. ‘Mama, ga je, je broek uit doen bij de dokter?’ Riep Yanira op het meest willekeurige moment ever in gezelschap! Ik overstemde haar en lachte schaapachtig in de hoop dat niemand haar had gehoord. Gelukkig had niemand haar verstaan….want dit was echt nog niet het moment om het nieuws aan de grote klok te hangen. Waaaay to soon gewoon. Het doktersbezoek had behoorlijk wat indruk op mijn kleine boef gemaakt, maar dit moest ik de komende weken zien te voorkomen.
Zo’n twee weken later was het tijd voor de eerste ‘officiële’ echo, gewoon bij de verloskundige, volgens het normaal schema. Dit keer moesten beide kids mee, maar ik had van te voren al even gebeld om te vragen of het mogelijk was de kinderen tijdens de echo zelf nog even buiten de ruimte te houden. Ik wilde het ze pas in een later stadium vertellen. Yanira begreep het misschien nog niet echt, maar Haley was nu oud genoeg om het allemaal door te hebben. Gelukkig was er in de kamer nog een extra ruimte met speelgoed, speciaal voor de kinderen. Dat kwam mooi uit, dat zou wel voor de nodige afleiding zorgen. Dacht ik. Het liep anders. Haley verveelde zich snel en stapte net de echo-ruimte binnen op het moment dat de verloskundige de woorden ‘baby’ en ‘buik’ uitsprak….en ze zit in groep 2 dus ze weet al heel goed wat 1+1 is. Na afloop vroeg ik haar of ze wist wat er net gebeurt was. ‘Er zit een baby in mama’s buik’ zei ze voorzichtig. Pas toen ze zelf de woorden had uitgesproken drong het tot haar door en ze begon te stuiteren. ‘Er zit een baby in mama’s buik’ herhaalde ze dit keer met een lading enthousiasme. Oke, dit liep dus totaal anders dan gepland, maar het was nu vooral van belang dat grote zus zou snappen dat dit nog niet met de wereld gedeeld mocht worden. Ik probeerde haar uit te leggen dat ze er nu nog even met niemand over mocht praten. We hadden net pinky swear gedaan, dus het geheimpje was veilig. Wij vervolgenden onze weg naar de supermarkt om nog even gauw wat boodschapjes te halen en voor ik het wist brulde ze opgewonden door de supermarkt heen: ‘ik ga niet vertellen dat mama een baby in haar buik heeft, dat is een geheim’. Goh, dat wordt nog wat 🙂
img_7019
Dat zo een ‘geheim’ voor een 5-jarige best pittig is om te dragen ontdekte ik na enkele weken toen ik Haley vertelde dat het nu dan eindelijk geen geheimpje meer hoefde te zijn. Met twinkelende oogjes keek ze me aan terwijl ze ter bevestiging vroeg of ze er nu dus echt over mocht praten. Ik had er helemaal niet bij stil gestaan hoe spannend dit allemaal voor haar was! De volgende dag kwam haar tante – die haar elke maandag van school ophaalt – naar me toe:’ vandaag heeft Haley het voor het eerst gehad over de baby in mama’s buik. Ook op school had ze het aan een ieder vertelt die het maar wilde horen….en tussen de middag was ze er uit zichzelf met oma over begonnen. Arme Haley! Ze stond klaarblijkelijk al weken op springen om het blijde nieuws met iedereen te delen, maar was schijnbaar toch erg goed in het bewaren van geheimpjes. *kijkttrots*
Hoe gingen je kids om met het nieuws dat ze grote broer/zus werden en wanneer liet je het ze weten? Do let me know in the comments xx
 
 
From Serenitheory with love

share online:

4 Comments

  1. Gaill
    12 december 2016 @ 14:27

    Mijn zoon was een beetje ☹️️?Want het was een meisje en geen jongen hij heeft het nu nog steeds hij wilt nog heel graag een broertje

    Reply

    • Serenitheory
      12 december 2016 @ 14:30

      Hahaha! Kinderen zijn wat dat betreft zo eerlijk ? hij wordt uiteindelijk vast een hele lieve en zorgzame grote broer! X

      Reply

  2. Joyce
    12 december 2016 @ 14:44

    Haha wat een geweldig artikel! Fijn dat ze haar mond heeft gehouden, kan me goed voorstellen dat je dat niet verwachtte

    Reply

    • Serenitheory
      12 december 2016 @ 14:56

      Haha thank you! Ik was idd erg verbaasd en tegelijkertijd super trots! Tis zo makkelijk om kids te onderschatten X

      Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten