Hoe lang duurt het voordat je iemand ECHT kent? Moet ik spreken in termen van jaren, maanden of weken? Hoeveel tijd gaat er nou eigenlijk overheen voordat je met volle overtuiging kunt zeggen: “Ik KEN jou”. Is het überhaupt mogelijk om iemand volledig te kennen? Ik zeg altijd: “Ik ken mijn mensen”, maar ik begin me steeds meer af te vragen of dat eigenlijk wel zo is.
Ik heb altijd geroepen dat ik mensenkennis heb. Meestal kost het me ook niet zoveel moeite om iemand te doorgronden. Wanneer ik een persoon probeer in te schatten heb ik het vaak ook wel aan het rechte eind. Vaak, maar niet altijd,want het overkomt mij toch weleens dat ik een (grote) inschattingsfout maak. Zo zijn er mensen geweest waar ik eigenlijk in de eerste instantie een slecht beeld van had, die mij achteraf gezien positief wisten te verrassen. Vooroordelen. Aan de andere kant zijn er weer een hoop mensen waarvan ik juist een positief beeld had, maar achteraf bleek mijn beeld helaas niet te kloppen. Er zijn mensen die ik ja-ren ‘ken’, die ik pas in een heel laat stadium op andere manieren heb leren kennen. Hetzij positief of negatief.
Oke, tijd voor een confession:
Soms betrap ik mezelf erop dat ik een beeld creëer van iemand, zonder eigenlijk écht te kijken naar hoe de persoon werkelijk in elkaar zit. Degene wordt dan geacht zich te gedragen naar dat beeld – I know right? Afwijkend gedrag wordt niet getolereerd, want zo IS die persoon niet, vind ik dan. Ik heb er een handje van om mensen op een voetstuk te plaatsen, maar soms bij het zien van iemands ware gezicht donderen zij er dan keihard van af. Mijn realiteit van hoe iemand in mijn ogen was, wordt dan aan diggelen geslagen. Kende ik je dan eigenlijk wel?
Ik ben ondertussen tot de conclusie gekomen dat iemand leren kennen niet zo simpel is. Om iemand écht te leren kennen is het natuurlijk heel belangrijk dat hij/zij zich voor jou openstelt. Daarnaast is het vanuit jezelf ook belangrijk dat je de tijd neemt om iemand te leren kennen, de aandacht schenkt aan datgene wat iemand je toont en dat precies neemt zoals het is. Wij hebben wel eens de neiging om niet goed te kijken. Gewoon de ogen sluiten voor bepaalde eigenschappen die wij liever niet willen zien.
Het is ingewikkeld. Het is veel meer dan weten wat de favoriete dingen van iemand zijn. Het gaat zelfs dieper dan het kunnen afmaken van elkaars zinnen. Om iemand écht te kennen moet je in staat zijn je zodanig in hem/haar te kunnen verplaatsen dat je de motivatie achter bepaalde acties kunt begrijpen. Je kent zowel de sterke als de zwakke punten en de gewoontes en de verlangens. Je weet wat degenes standpunten zijn en begrijpt zijn/haar principes. Iemand leren kennen vergt inlevingsvermogen en interesse. Je moet het willen en je moet er je tijd voor nemen. Het is een ontdekkingsreis en je zal onderweg van alles tegen komen. Niet alles wat je ontdekt zul je even leuk vinden, maar iemand kennen wil ook zeggen dat je de minder leuke eigenschappen op den duur tegen zal komen.
Het is fijn om het gevoel te hebben dat je iemand echt kent en het is fijn om mensen te kennen die de moeite waard zijn om echt te willen leren kennen! Om even mijn eigen vraag te beantwoorden, ik denk dat je altijd nog wel dingen zal en kan ontdekken bij de mensen die je “kent”. Er valt geen tijdslimiet aan vast te koppelen voordat je kunt zeggen:”Ik ken jou”. Bij de ene persoon duurt het langer dan bij de ander. De diepgang van het “kennen” hangt vooral af van het soort relatie wat je met iemand hebt. Bij een oppervlakkige kennis zal je minder snel je tijd nemen en minder geïnteresseerd zijn dan bij een goede vriend of vriendin. Ik denk dat het uiteindelijk wel klopt als ik zeg “Ik ken mijn mensen”, maar ik denk ook dat zij mij altijd zullen en kunnen blijven verbazen. Zowel positief als negatief. Ik weet nu in ieder geval dat ik nooit verbaast moet kijken als iemand ineens gedrag vertoond dat ik niet aan zag komen. De mens blijft een onvoorspelbaar wezen.
