Een gewaarschuwd kind telt voor twee

share online:

Elke dag halen we samen haar kleine zusje op van de opvang en elke keer klimt ze daar op het fietsenrek. Ik waarschuw haar. Elke keer! ‘Het is gevaarlijk Haley-Joy’, zeg ik geïrriteerd. Maar Haley-Joy heeft daar geen boodschap aan en klautert acrobatisch over het fietsenrek. Elke keer. Twee weken geleden ging het mis. Tegen mama’s advies in ging ze weer het rek op. Even acrobatisch als altijd, maar dit keer gebeurde datgeen waar ik al weken voor waarschuwde. BAM, daar ging ze. Volop met haar mond op het fietsenrek. Tand door haar lip. Akelig om te zien. Ze schreeuwde als een mager speenvarken en bloeden dat het deed, vréselijk! “Omdat je kletst!” Galmde het door m’n hoofd, maar dit was echt even niet het moment om de ‘I-told-you-so-card” te trekken. Het was hartverscheurend om mijn meisje het uit te zien schreeuwen van de pijn en bovendien had ik op dat moment geen idee of de schade groot was. Ik kon niets zien door de hoeveelheid bloed en ik  was zelf ook lichtelijk in paniek. Wat nu? Moest ik naar het ziekenhuis of is dat overdreven? Op zulke momenten moet ik mezelf altijd even kalmeren om helder te kunnen nadenken. Ik rende met haar naar binnen en kreeg Godzijdank meteen hulp van een dappere leidster, want mama is absoluut geen held als het aankomt op bloed en dat soort dingen. Gelukkig konden we al snel zien waar het bloed vandaan kwam en wisten we het te stelpen. Ik knuffelde haar, dankbaar dat het niet ernstiger was, troostte haar en liet haar weten dat ze een flinke meid was – ze was inmiddels gestopt met huilen. Op het puntje van mijn tong lagen de woorden:’ *Kis’ yu mooi’ – Ja, want de schade was gelukkig beperkt. Maar goed, ik slikte met enige moeite de woorden in en stak haar een hart onder de riem. Ze was echt geschrokken.
* Vrij vertaald: eigen schuld, dikke bult. 

317c

Waarom luister je niet gewoon?
Eenmaal thuis gekomen, was het dus wel even tijd voor de preek. Ze is 4 en goed in staat om het fenomeen ‘oorzaak en gevolg’ te begrijpen vindt mama. Ze wist me dan ook goed uit te leggen waarom mama al-die-tijd waarschuwde voor het fietsenrek. ‘Want anders krijg je pijn en dat is niet leuk.’ Oke. Maar waarom doe je het dan – Die ene vraag die je eigenlijk niet moet stellen, omdat je al weet dat het antwoord dat je gaat krijgen niet bevredigend genoeg is, maar goed: waarom doe je het dan toch? “Omdat ik het leuk vind mama’! Zucht. Omdat ze het leuk vind. Totaal niet bewust van het feit dat ‘iets leuk vinden’ wel eens verkeerd af kan lopen. Hier op volgende vanuit mij een uitgebreide uitleg, met hier en daar een verwijt, want dat kan ik natuurlijk niet laten want:’ waarom luister je niet gewoon?. Plechtig beloofde ze – zoals altijd wanneer ze niet heeft geluisterd – dat ze dit voortaan wel zou gaan doen. Want bloed en een dikke lip, dat vond ze maar niks. Mama had gelijk. 

Wie niet horen wil, moet voelen
Waarom is het toch zo dat kinderen altijd eerst moeten voelen voordat ze doorhebben dat ze gewoon naar mama moeten luisterenen. Sóms (altijd?) frustreert dat me, maar tegelijkertijd besef ik eigenlijk ook dat wij volwassenen net zo onvoorzichtig kunnen zijn. Niet met klimmen en klauteren weliswaar, maar ik denk dat wij het ‘niet luisteren’ enigszins zullen herkennen. Ik denk aan alle keren dat ik gewaarschuwd ben door anderen om bepaalde dingen niet te doen. Vervolgens maakte ik eigenwijs als ik ben, de keus om dit – tegen beter weten in – wel te doen en uiteindelijk ging ik dan spreekwoordelijk op m’n bek. BAM! Omdat ik klets. Tja. Blijkbaar is deze eigenschap, afkomstig uit onze kinderjaren nooit helemaal verdwenen. Wij beseffen niet altijd dat we enkel gewaarschuwd worden omdat deze mensen dan het beste met ons voor hebben en vaak ook al beter zicht hebben op wat er mis kan gaan. Net zoals wij het gevaar al van een afstand aan zien komen, wanneer onze kids weer eens roekeloos gedrag vertonen. Even een spiegelmomentje. 

Het fietsenrek incident heeft trouwens wel echt indruk gemaakt op m’n kleine madam. Elke dag halen we samen haar zusje op van de opvang en elke keer zegt ze:’ ik mag niet klimmen hè mama, want anders krijg ik bloed‘. Echt op z’n kinds gezegd, maar ze snapt het. Yup. Een gewaarschuwd kind telt voor twee en Haley-Joy denkt nu wel twee keer na, voordat ze zich laat verleiden door dat glinsterende, maar gevaarlijke fietsenrek. Message? Ondervinden is de beste leermeester. Soms goedschiks, vaak kwaadschiks, altijd leerzaam.

fswl

 

share online:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten