De kracht van verdriet

 
De maanden vliegen voorbij en alles wordt zo langzamerhand weer een beetje normaal. Van buiten. Kersverse beloftes maken weer plaats voor oude gewoontes en langzaam zie je dingen veranderen waardoor ze uiteindelijk blijven zoals ze altijd al waren. Er gebeuren zoveel nieuwe, mooie dingen, waar je van zou willen genieten.. maar het voelt – hoe normaal het er van buiten ook uitziet – ontzettend dubbel aan.  Want hoe mooi de dingen ook zijn die zich presenteren, er hangt nog altijd een grote wolk van verdriet boven mijn hoofd… en de nodige tranen worden tot op heden gelaten.
Vroeger dacht ik altijd dat moeders niet huilden. Moeders zijn gewoon vrouwen met een grote “S” op hun borst die staat voor SUPERWOMAN! Eigenlijk zijn ze niet eens van vlees en bloed. Ze weten alles, kunnen alles, ruiken alles en zien alles. Daarnaast, huilen ze niet….maar als jij huilt dan zullen ze je altijd troosten. Zo heb ik altijd naar mijn mama gekeken. Nu dat ik zelf moeder ben, weet ik wel beter.
Door een aantal vervelende levensveranderingen in 2013 huil ik regelmatig tranen met tuiten. Maar ik heb liever niet dat  mijn dochter het ziet. Waarschijnlijk zal zij straks ook wel denken dat mama nooit huilt, want zodra ze in de buurt is droog ik m’n tranen en zet ik mijn stalen gezicht met glimlach op. Ze moest eens weten. Ja, mama moet sterk zijn, voor haar, al voelt het soms alsof de hele wereld vlak voor haar voeten instort. Sterk voor haar en sterk voor haar zusje. Ik heb me altijd afgevraagd hoe je nou in hemelsnaam beide kunt zijn. Mens en moeder. Straks, wanneer ik “2 x moeder” ben, dan zal het er niet makkelijker op worden.
In 2013 kreeg ik er 2 beschermengelen bij. Twee belangrijke, onvervangbare beschermengelen.  Zo vrij als ik ben, denk ik te weten dat beide mij het liefst met een lach op mijn gezicht zouden zien – ondanks alles. Een lach op mijn gezicht en mijn hoofd opgeheven, borst naar voren en gefocust op het positieve. Met alle respect: Ze hebben makkelijk praten! Helaas gaat het niet zo gemakkelijk, maar met die bewuste gedachte probeer je er toch wat van te maken.

Hoe moeilijk het ook is, het geeft wel kracht. Kracht om zowel mens als moeder te zijn allereerst. Kracht om dwars door de tranen heen nog je zegeningen te kunnen tellen en het gevoel van dankbaarheid nog te mogen ervaren – gewoon omdat “ zij” daarboven dat van je verwachten. Kracht, om je dochters straks de lessen van het leven te leren: want pijn en verdriet horen erbij, maar er zijn genoeg dingen in het leven die toch ook de moeite waard zijn. Kracht, om in het web van alle negativiteit toch de positieve dingen eruit te halen en te knokken voor wat telt in het leven – gewoon omdat je ze trots wilt maken. KRACHT, vechtlust en doorzettingsvermogen geput uit verdriet. We maken er het beste van!